To 2010 o Brian Russ, γνωστός κι ως BNR Metal Pages, διεξήγαγε μία ψηφοφορία για το best metal of all time, ξεκινώντας με 64 άλμπουμ και νοκ άουτ γύρους. Το Rust in Peace των Megadeth αφού πέταξε έξω Amon Amarth, Mercyful Fate, το Heaven and Hell των Sabbath, πήγε προημιτελικά με τον Άσσο Μπαστούνι των Μηχανοκέφαλων, ημιτελικά με το Reign in Blood (δε σας χάλασε) και στον τελικό έριξε σακούλα στο Master of Puppets και δώστου Κλαψάλικα.
Είχα παρακολουθήσει με πολύ ενδιαφέρον την όλη διαδικασία κι είχα εκπλαγεί με το αποτέλεσμα. Συνήθως σε κάτι τέτοιες ψηφοφορίες (στημένες ή μη), στην πρώτη θέση παίζει Master of Puppets, Number of the Beast (ούτε καν καλύτερο Maiden...) ή το Heaven and Hell των Sabbath. Επικοινώνησα με τον Brian Russ και μου έδωσε κάποια ενδιαφέροντα στατιστικά στοιχεία. Σε κάθε knock out ψηφοφορία είχε χιλιάδες συμμετοχές με τη συντριπτική πλειοψηφία από Καναδά και Ηνωμένες Πολιτείες. Τρέχοντας ένα φιλτράρισμα μόνο στις ψήφους με Ευρωπαϊκή IP Address, το Rust in Peace δεν θα έφθανε ούτε καν προημιτελικά. Οι Αμερικάνοι Megadeth οπαδοί είχαν άλλη άποψη κι έδωσαν στον Mustaine μία γλυκιά νίκη (ίσως κι η μοναδική) ενάντια στους αιώνιους αντίπαλους.
Το Rust in Peace κοντράρει το Peace Sells για την κορυφαία δουλειά του κοκκινοτρίχη, με την προσωπική μου θέση να αμφιταλαντεύεται ανάλογα με τις διαθέσεις μου. Η μεγαλύτερη αρετή του Rust in Peace δεν είναι πως όλες οι συνθέσεις είναι μία και μία, ούτε ότι η φωνή (ρε φίλε έλεος, πάρε έναν τραγουδιστή) του Mustaine είναι βελτιωμένη, ούτε το πόσο αριστουργήματα είναι τα Holy Wars, Tornado of Souls. Όλα τα λεφτά είναι ο Marty Friedman. Δεν είναι τυχαίο πως στη Remixed/Remastered έκδοση που έχω, στο δισέλιδο λογύδριο του MegaDave, το 70% αναφέρεται στον Friedman και πως τελικά επιλέχθηκε κ.τ.λ, κ.τ.λ, μπλα, μπλα, μπλα.
Ο κιθαριστικός οργασμός (Mustaine/Friedman) του Rust in Peace είναι δίχως προηγούμενο, με ένα rhythm session των Ellefson/Menza να σπάει πέτρες και να στρώνει χαλικόχωμα. Είχαν ομαδάρα τότε οι Megadeth και φρόντισαν να την αξιοποιήσουν (όχι για πολύ). Όσο κι αν έχω λιώσει το Rust in Peace, με headbanging και μεταλλικά γούστα, τη φωνή του Mustaine δεν θα τη χωνέψω ποτέ. Ναι μεν είναι χαρακτηριστική, με την (και καλά) "ειρωνική/επιθετική" χροιά, αλλά δεν έχεις το λαρύγγι ρε αδερφέ. Τόσες φωνές υπήρχαν εκεί έξω, πάρτε έναν αληταρά με ούμπαλα να σαρώνει μικρόφωνα και να βάζει που και που φρένο στην διαχρονική μπουρδολαγνεία του Dave.
Το CD της συλλογής μου έχει και τις εκτελέσεις των Rust in Peace, Holy Wars, Take no Prisoners με τον Chris Poland στην κιθάρα, για τους κιθαρολάγνους που τους αρέσουν οι συγκρίσεις.
No comments:
Post a Comment