Gates of Ishtar - At Dusk and Forever (1998)

 

Πάντοτε ψάχνω να βρω από που προέρχεται το όνομα ενός συγκροτήματος. Ειδικά αν τα μέλη της μπάντας έχουν ξοδέψει φαιά ουσία για να καταλήξουν σε κάποιο όνομα εύχηο με νόημα κι όχι τίποτε αρπακολατζίδικο όπως Metallica ή Mpakalika. Η Gates of Ishtar με τράβηξαν αρχικά με το όνομά τους, και την αναφορά στην μυθική της αρχαία Μεσοποταμίας, Ιστάρ.

Στη deity ευρηματικότητα οι αρχαίοι Βαβυλώνιοι ήταν πολύ πιο μπροστά από τους Έλληνες κι εξηγώ το γιατί. Οι Ολύμπιοι θεοί είχαν κάποια χαρακτηριστική ιδιότητα (π.χ Άρης - θεός του πολέμου και το πραγματικό αφεντικό στη Θεσσαλονίκη) και μονοδιάστατο χαρακτήρα (π.χ δεσποτική φιγούρα του Δία που κουτουπώνει ότι κινείται). Οι Βαβυλώνιοι θεοί από την άλλη ήταν πολύ πιο περίπλοκοι. Η Ιστάρ ήταν θεά του πολέμου, της καταστροφής αλλά ταυτόχρονα του έρωτα και της φιληδονίας (γαμούσε κι έδερνε στην κυριολεξία). Σαν χαρακτήρας ενσάρκωνε τη διαχρονική μητρική φιγούρα αλλά κι έναν δυισμό δημιουργίας και καταστροφής (η πρώτη διπολική αρχαία θεότητα).

Αυτή την τόσο ενδιαφέρουσα μυθική παρουσία επιλέξαν οι Σουηδοί deathaδες (έκανε μπαμ κι από το logo) από τη Luleå που με τη μουσική και τους στίχους τους, με ταξιδεύουν στις πύλες της Ishtar. Το At Dusk and Forever είναι το τρίτο κεφάλαιο της τριλογίας που αποτελεί και την πλήρη δισκογραφία τους. Το όλο πακέτο που παρουσιάζουν, μουσική-αισθητική-στίχοι-καλλιτεχνική παρουσία είναι αρκετά θελκτικό για τα γούστα μου κι ας πρόκειται για μία melodic death μπάντα Β'κατηγορίας. To μονολιθικό κιθαριστικό παίξιμο, με ένα διεκπαιρεωτικό rhythm session και τη φωνή κάπως πίσω στη μίξη, μου αφήνει συναισθήματα απογυμνωμένης (και κάποιες φορές μονότονης) μουσικής. Υπάρχουν βέβαια κάποια πανέμορφα κιθαριστικά σόλο που μπαίνουν σαν σφήνα κι ανεβάζουν το αποτέλεσμα δύο-τρεις σκάλες (βλέπε The Nightfall, Battle to Come).

Όλα αυτά μέχρι να μπει το επτάλεπτο instrumental κλείσιμο Forever Beach το οποίο με αφήνει σέκο με τον καταιγισμό συναισθημάτων που με γεμίζει κάθε φορά που το ακούω. Δεν ξέρω τι παίχτηκε εκεί, ίσως η ίδια η Ishtar έγραψε τη μουσική, ίσως εμπεριέχει υποσυνείδητους ήχους μη ακουστικών συχνοτήτων που ενεργοποιούν τους νευροδιαβιβαστές μου, οι θεωρίες είναι πολλές. Ο δίσκος θα άξιζε ακόμη κι αν είχε μόνο αυτό το έπος.