Κάποτε οι In Flames ήταν μπαντάρα και κυκλοφορούσαν δισκάρες σαν το Jester Race. Πριν γίνουν μοδατοί, γκρουβάτοι και προδώσουν το σωστό μελωδικό death metal. Έγραφαν εκπληκτικές ακουστικές κιθάρες για να τις εντάξουν σε μουσικά death έπη χωρίς να προσπαθούν να πουλήσουν ψεύτικη αγριμίλα.
Το Jester Race με είχε συγκλονίσει όταν το πρωτοάκουσα, με κομματάρες σαν το Moondance, Lord Hypnos, Dead Eternity, December Flower. Η μελωδία κι η death επιθετικότητα μπαλαντζάρισαν με τη φωνή του Fridén να σιγοντάρει τη φάση. Δίχως το κλασσικό μπούκωμα με chromatic ριφ, γιατί είμαστε πολύ διεστραμμένοι και κακοί... αααααααργγγγκκκκκ, χωρίς όμως να μπαίνουν και στα μονοπάτια των γειτόνων τους (λέγε με Φιλανδία) του "παίζω europower και χώνω brutal φωνητικά μπας και ξεγελάσω κανένα". Οι In Flames ήταν γαμάτοι, πρωτότυποι, ερωτεύσιμοι κι με είχαν κάνει να νοιώσω πως ένας νέος μουσικός κόσμος ξανοίγετε μπροστά μου.
Είχα πορωθεί τόσο πολύ που μου είχε περάσει από το μυαλό να αφήσω τα power metal σπαθάκια, τους δράκους, τα λιβάδια κι ότι είχε έρθει η ώρα να γίνω σωστός deathάς με σκληρό δολοφονικό ύφος και το φτυάρι (μεταφορικό και κυριολεκτικό) στον ώμο. Είχε σκάσει τότε όλο το Σουηδικό ρεύμα με Soilwork, At the Gates, Dark Tranquillity και δεν συμμαζεύεται, γινόταν σωστό παιδομάζωμα. Φίλοι και συνοδοιπόροι άλλαζαν πλευρές, προδότες άρχιζαν να εμφανίζονται στις τάξεις των Τευτόνων κι αμφιταλαντευόμουν.
Τελικά δεν πρόδωσα τις αξίες που μας παρέδωσε ο τυφλός φρουρός και δεν παραδόθηκα στις φλόγες. Αγαπάμε πρώιμη σκηνή Gothenburg, αγαπάμε ακόμη και IFK Gothenburg για τις σακούλες που έχει ρίξει στον βάζελο, αλλά μέχρι εκεί.
Το digipack κομμάτι της συλλογής μου περιέχει και bonus κομμάτια από το EP Black-Ash Inheritance.
No comments:
Post a Comment