Skyclad - Jonah's Ark (1993)

 

Κατά τη διάρκεια της πρακτικής μου άσκησης σε κάποιο εργαστήριο της σχολής μου, περνούσα ώρες ατελείωτες μπροστά σε μία οθόνη με κώδικα που θύμιζε Matrix καταστάσεις, σχεδιαγράμματα ψηφιακών κυκλωμάτων, στοίβες βιβλίων, έναν κουβά γεμάτο καφέ και το Winamp player έλιωνε Skyclad MP3s. Για κάποιον λόγο η μουσική των Άγγλων μεταλλικών μουσουργών ταίριαζε απόλυτα με την φοιτητήλα που απόπνεε η δημιουργική περίοδος της πρακτικής μου άσκησης κατά την οποία έγραψα μπόλικο αρχιδάτο κώδικα και σχεδίασα concepts που με ακολούθησαν στην επαγγελματική μου ζωή. Δίνω credit στους Skyclad που ήταν αρρωγοί σε αυτή την προσπάθεια, ως συντροφιά, πηγή έμπνευσης και κοινωνικού προβληματισμού.

Όποιος έχει τελέσει πρακτική σε πανεπιστημιακό εργαστήριο γνωρίζει πως πέρα από την όποια έρευνα, γίνεται γραμματέας του εκάστοτε καθηγητή, καθαριστής κι ενίοτε babysitter όταν θα φέρει το κακομαθημένο μούλικο στο εργαστήριο και πρέπει κάποιος να το κρατήσει απασχολημένο. Υπάρχουν όμως και τα τυχερά, όπως η συναναστροφή με φοιτητές (φοιτητριούλες στην περίπτωσή μας) μικρότερων εξαμήνων, όπου μπορείς να πουλήσεις μούρη "παλαιού" και να γίνει κατιτίς.

Μία λοιπόν ηλιόλουστη ημέρα, εκεί που έγραφα ένα module για multidrive βηματικών κινητήρων κι απολάμβανα το άλμπουμ Jonah's Ark, σκάει στο εργαστήριο το κνίτικο γκομενάκι που ήθελε κάποιες σημειώσεις για εργαστηριακή άσκηση. Τυπική κνίτισα με μπερδεμένο μακρύ μαλλί, γκρίζο παλτό σοβιετίλα, βυσσινί αρβύλες και πολύ περιποιημένο προσωπάκι (αυτά που λένε για αξύριστες κι άπλυτες είναι τεράστιες μπούρδες). Στα ηχεία έπαιζε το Thinking Allowed (και γουστάραμε). Αφού είπαμε τα τυπικά, τις έδωσα τις σημειώσεις, ήθελα να την ξεφορτωθώ να επιστρέψω στην Assembly μου. Κι εκεί με ρωτάει "Judas Priest είναι αυτοί, το Breaking the Law?". Μειδιάζοντας (με αιφνιδίασε η Παπαρήγα), της απαντώ "Όχι, αλλά δίκιο έχεις, μοιάζει λίγο. Είναι Skyclad, έχεις ακούσει?"

Σιγά μην είχε ακούσει, οι Κνίτησες τα έφτιαχαν μονίμως με tribal παιδαράδες από τα ΕΑΑΚ κι οι metal μουσικές αναφορές ξεκινούσαν από Sepultura μέχρι Ektomorf. Αλλά το μυαλό μου πήρε σωστή στροφή κι είπα να παίξω το σωστό χαρτί. "Ξέρεις οι Skyclad είναι heavy metal από Αγγλία με πολύ ωραίο κοινονικωπολιτικό αιχμηρό στίχο. Το συγκεκριμένο άλμπουμ θίγει πολλά θέματα για την οικολογία και την κακή διαχείριση των πόρων του πλανήτη. Κάτσε να ακούσεις, να μου κάνεις παρέα."

Κι απολαύσαμε παρέα το Jonah's Ark με τις όμορφες speedothrashάτες folkies, το έπος Cry of the Land, το Earth Mother, the Sun and the Furious Host, το αγαπημένο Bewilderbeast και το κλείσιμο με την οξύμωρο τίτλο It Wasn't Meant to End This Way. Η τέλεια φωνή του Martin Walkyier να ξεστομίζει πικρές αλήθειες, ερωτήματα απόγνωσης κι η κάθαρση να έρχεται από τις heavy κιθάρες των Ramsey/Pugh, συνοδεία με το βιολί της Jenkins.

Απολογισμός της ημέρας, ένας καλογραμμένο module-δυνατό λιθαράκι για την όλο τότε project, θηλυκή συνοδεία για το φεστιβάλ ΚΝΕ, ακρόαση κι ανάλυση του Jonah's Ark – όχι το αγαπημένο μου Skyclad άλμπουμ, αλλά εξαιρετικό όπως όλες οι δουλειές της τεράστιας μπάντας.

To κομμάτι της συλλογής μου είναι η deluxe edition με bonus το δυνατό EP, Tracks from the Wilderness.