Εδώ ταιριάζει η ατάκα των Myers και Carvey, από την (απίστευτα βαρετή και σαχλή - in my opinion) ταινία Wayne's World, στην σκηνή με τον Alice Cooper. We're not worthy! We're not worthy! Η metal κοινότητα, η μουσική σκηνή, η ανθρωπότητα η ίδια δεν είναι άξια για την υπερμπάντα Judas Priest. Με παρουσία 50 χρόνων, να έχουν δώσει τα πάντα από ύμνους, αλμπουμάρες, live που έχουν μείνει στην παγκόσμια ιστορία, να κυκλοφορούν τον 19ο δίσκο τους, με δεκατέσσερα κομμάτια (13 + 1 instrumental πρελούδιο) και να είναι τόσο μα τόσο γαμημένα τέλειος.
Κι η τιποτένια ανθρωπότητα να τους έχει ξεγράψει, να μην τους έχει μόνιμα headliners στα μεγαλύτερα φεστιβάλ, να παίζουν στην μεγαλύτερη αρένα του κόσμου μπροστά σε 250.000 κόσμο και ταυτόχρονα με ολογράμματα να μεταδίδεται τo live και σε άλλες πόλεις του κόσμου (θα γαμούσε απίστευτα κάτι τέτοιο, παγκόσμια περιοδεία με μία μόνο συναυλία).
Το Firepower είναι απίστευτος δίσκος, κι ας μην έχει τον Κάππα Κάππα κι ας έχει γεράσει ο υπερκαράφλας κι η φωνή του δεν βγάζει τις τσιρίδες της νιότης του. Όταν αυτό το άλμπουμ πάρει τις απαιτούμενες ακροάσεις (είναι θέμα χρόνου) πιστεύω πως θα κοιτάξει στα ίσια τα μεγαθήρια του παρελθόντος και πιστεύω πως θα μπει εύκολα στο προσωπικό μου top 5 των Priest. Οι Tipton/Halford/Faulkner έκατσαν κι έγραψαν φρεσκότατη JP μουσική, χωρίς safe μανιέρες (όπως στο Angel of Retribution), ούτε πειραματισμούς (βλέπε Nostradamus), αλλά μπήκαν σε μία χρονομηχανή γύρισαν στις αρχές του 90 κι έφεραν τον πραγματικό διάδοχο του Painkiller.
Κυλάει νεράκι όλο το άλμπουμ, από τα κλασσικά πριστικά Firepower, Lightning Strike, τον ύμνο Never the Heroes, το αγαπημένο Necromancer (στο οποίο ο Halford δίνει τσιρίδα - έχουν λυσσάξει οι πάντες, 69 έχει φθάσει ο gay της καρδιάς μας), ρεφρενάρα το Children of the Sun (κάθε σοβαρό άλμπουμ που σέβεται τον εαυτό του πρέπει να έχει ένα κομμάτι με τίτλο Children of the ... κάτι) και μετά από το χαλάρωμα του Guardians/Rising from Ruins πάμε full επίθεση με Flame Thrower/Spectre και No Surrender. Κλείσιμο με Sea of Red, από τα ιδιόμορφα απολαυστικά ατμοσφαιρικά τραγούδια που μόνο οι Priest μπορούν να γράψουν.
Είναι από τα σπάνια άλμπουμ που πραγματικά δεν μπορώ να αποφασίσω αγαπημένο κομμάτι, ούτε καν top three. Υπάρχει μία τόσο μαγευτική ισορροπία καλής μουσικής, εξαιρετικό δημιούργημα από τους πραγματικούς τιτάνες της heavy metal.
Αυτή την μπαντάρα που μας προσφέρει τόσο μεγαλείο, ακόμη και με 50 χρόνια στην πλάτη της (όταν άλλοι τα παράτουν στην δεκαετία και μετά το παίζουν "θρύλοι" κι έτσι) περίμενα πως και πως να δω live, έστω και σαν guest support της σάπιας μούμιας που μας το πήγαινε από αναβολή σε αναβολή (κι ήρθε ο Covid κι έδεσε το γλυκό). Μην ακυρώνετε τη συναυλία, βάλτε τον Ozzy σε μία σαρκοφάγο να κάνει τον Mumm-Ra κι αφήστε τους Priest να δώσουν τρίωρη λαίβάρα στη θέση του, να παίξουν παλιούς και νέους ύμνους αντί να ακούσουμε για χιλιοστή φορά ξεψυχισμένη εκτέλεση του Paranoid.
Ανυπομονώ πως και πως το επόμενο έπος τους.
No comments:
Post a Comment