In Flames - Soundtrack to Your Escape (2004)

 

Οι In Flames είναι σαν τον Liam Neeson. Εξαιρετικοί καλλιτέχνες που κάποτε είχαν τον καθολικό σεβασμό για τις εξαίσιες παρουσίες τους στον χώρο της τέχνης. O σεβασμός αυτός πήγε περίπατο όταν o Ιρλανδός ηθοποιός άρχισε να τα μπαντασιλίκια υποδυόμενος τον πατέρα που όποτε σήκωνε το τηλέφωνο (αντί για το κλασσικό "παρακαλώ") έλεγε "I will look for you, I will find you... and I will kill you". Παρόμοια φάση κι οι Σουηδοί masters του μελωδικού death metal που ρίχτηκαν με τα μούτρα στις groovatες αμερικανιές απογοητεύοντας στρατιές αφοσιωμένων οπαδών.

Κατά την ταπεινή μου γνώμη, η μαλακία παίχτηκε στην αλλαγή του αιώνα μετά το Clayman, όταν στο Reroute to Remain θέλησαν να ανοιχτούν στην αμερικάνικη αγορά (δική μου εικασία) κι υιοθέτησαν έναν ήχο και μία αισθητική που αποτίναξε όλη τη μαγεία που κουβαλούσαν στα πέντε πρώτα άλμπουμ τους. Κι όπως επέλεξαν κι οι ίδιοι, ήταν δρόμος δίχως γυρισμό. Το Soundtrack to Your Escape όμως μου αρέσει. Όχι απλά μου αρέσει, αλλά το έχω λιώσει και θα συνεχίζω να το λιώνω στις ακροάσεις. Είναι από τις περιπτώσεις που ένα άλμπουμ ανήκει σε ένα είδος που δεν το πολυγουστάρω, αλλά συγκεκριμένο άλμπουμ ή τραγούδι μου αγγίζει την ψυχή.

Ήταν το τελευταίο άλμπουμ που αγόρασα στα μέσα της δεκαετίας των 00s πριν αφήσω την Ελλάδα πίσω μου και φύγω με προορισμό τη Στοκχόλμη. Ο τίτλος ήταν τόσο ταιριαστός με την ψυχική κατάσταση που βρισκόμουν αφού ήξερα πως το παρθενικό μου ταξίδι στο εξωτερικό για περαιτέρω σπουδές ήταν παράλληλα μία πραγματική απόδραση από σειρά προσωπικών καταστάσεων (ερωτικά δράματα, κοινωνικές ανησυχίες, υπαρξιακές αναζητήσεις, ποιος στα αλήθεια είμαι εγώ και που πάω με χίλιες δυο εικόνες στο μυαλό μου, με στραβώνουν κι οι προβολείς... γάμησε τα...). Πίστεψα λοιπόν πως αυτό το CD θα είναι όντως το soundtrack της απόδρασής μου και για κάποιον περίεργο λόγο ταίριαξε απόλυτα.

Το groovy nu metal με deathοκραυγές που παίζουν οι In Flames έχεις τις καλές στιγμές του στα F(r)iend, The Quiet Place, My Sweet Shadow, βρίσκω πολύ ενδιαφέρον το "περίεργο" ρεφρέν του Bottled, κι αγαπώ τους στίχους του In Search for I και Evil in a Closet. Στους στίχους του Soundtrack εκείνη την περίοδο είχα δώσει ιδιαίτερη προσοχή, μιας κι η mid 20s διαταραγμένη ψυχική φάση μου, υπαγόρευε το ξεζούμισμα στίχων, ποίησης, κειμένων κι ότι άλλο εμπίπτει στην συγγραφή λόγου. Επιπρόσθετα μου δούλεψε άψογα κι η επιτηδευμένη metalcore οργή που έβγαζαν οι μπάντες εκείνης της περιόδου (το καλσόν μη σκίσετε) που ακολουθούσαν εκείνο το βραχυχρόνιο (ευτυχώς) ρεύμα. Είχα πολύ οργή μέσα μου τότε και το Soundtrack to Your Escape την ανακάτευε αργά και σταθερά σαν μιξεράκι που φτιάχνει μαρέγκα.

Τα χρόνια πέρασαν, καταλαβαίνω απόλυτα γιατί οι original οπαδοί των In Flames θεωρούν το δίσκο σκουπίδι, γιατί υπάρχει η απαξίωση στην καλλιτεχνική τους στροφή, συμφωνώ μαζί τους αλλά όσο αφορά αυτό το άλμπουμ Damage Done (βολική αναφορά στους συμπατριώτες τους που έμειναν true περισσότερο καιρό, πριν παρακμάσουν κι αυτοί).