Αν υπήρχε τρόπος να απενεργοποιήσω το Iron-Savior-fanboy attribute κι έπρεπε να πω δύο λόγια για το Kill or Get Killed, το ρεζουμέ θα ήταν "ωραίος δίσκος αλλά πολύ επανάληψη ρε παιδί μου". Σχεδόν σε όλα τα κομμάτια υπάρχουν αναφορές σε παρελθοντικούς δίσκους, ριφ που έχουν ξαναπαιχτεί, φωνητικές γραμμές που ανασύρουν μνήμες, μέχρι και στα drums υπάρχει deja vu (κι ας είναι το πρώτο άλμπουμ του Patrick Klose με τη μπάντα).
Το ερώτημα είναι, με πειράζει αυτό;
(Iron-Savior-fanboy activated)
Όχι βέβαια, ζμπούτσαμ λέμε, ας κοπιάρει όσο θέλει τον εαυτό του ο Sielck, το αποτέλεσμα αρκεί που είναι δυνατό ατόφιο heavy power metal, όπως το θέλουμε. Τόσα και τόσα συγκροτήματα εκεί έξω, έχουν πολωθεί ορθά οι επαφές βάσης-συλλέκτη/βάσης-εκπομπού και λειτουργούν στην περιοχή του κόρου, κοπιάρουν ασύστολα τις ένδοξές στιγμές του παρελθόντος και καταφέρνουν (περί κατορθώματος πρόκειται) να γράφουν μαλακίες τραγούδια. Και θα κράξω τους Iron Savior που το κάνουν αλλά η μουσική τους εξακολουθεί να είναι γαμάτη?
Αν κάποιος ακούσει σαν πρώτο Iron Savior δίσκο το Kill or Get Killed θα γουστάρει? Ναι. Θα βάλει να παίξει το Roaring Thunder και θα ξεπατωθεί στο headbanging μέχρι να βρει πετρέλαιο. Θα βάλει να πιει μπύρα στην υγειά του Αμβούργου στα From Dust and Rubble και στο Heroes Ascending, ενώ θα αποδώσει τιμές στα ιερά τέρατα του ιδιώματος με το Until We Meet Again.
Μοναδικό παράπονο από την AFM Records, το γεγονός πως δίνω ένα σκασμό λεφτά να πάρω το limited edition βινύλιο για να διαπιστώσω πως η μόνο η CD digipack έκδοση περιέχει τη AC/DC-Sin City διασκευή.
No comments:
Post a Comment