Στα 90s δεν διάβαζα Νίτρο (εδώ δεν είχα χρήματα να πάρω Sportime) οπότε δεν έμαθα ποτέ τα εκατό (τόσα δεν ήταν?) πράγματα που πρέπει να κάνει κάθε άντρας πριν τα 30 του. Ελπίζω ο Κωστόπουλος, ο επίσημος ξεβλαχωτής των Ελλήνων, να είχε συμπεριλάβει και τη νουθεσία "σχέση με ζωντοχήρα, τουλάχιστον επτά χρόνια μεγαλύτερη". Ήταν πάντως στη δική μου λίστα, αν κι είχα την τύχη να συμβεί λίγο μετά αφού είχα πατήσει τα τριάντα και δεν ξέρω αν αυτό που είχα με την κοπελιά (λέμε τώρα) ήταν ακριβώς σχέση. Τρία ραντεβού, κάτι αγκαλιές/φιλιά, λίγο μπαλαμούτι και μετά φτύσιμο (έχω την εντύπωση πως δεν βρήκε ενδιαφέρον topic την Transformers toys συλλογή μου).
Είναι ολοφάνερο ποιος είχε τον έλεγχο μεταξύ του νέρντουλα και της μιλφέγκο, οπότε στο δεύτερο ραντεβού με έσυρε σε Jazz συναυλία (τα κυριλέ μιλφογκομενάκια σε τέτοια μέρη πάνε). Το σκηνικό εξελίσσεται στη Γερμανία, στην Καρλσρούη συγκεκριμένα, πόλη με ιδιαίτερη καλλιτεχνική παρουσία και δυνατή Jazz σκηνή. Το club που θα γινόταν το event ήταν από εκείνα τα κλειστοφοβικά μαγαζάκια με παράδοξα μεγάλο stage, που οι καθήμενοι είναι λίγο σαν σαρδέλες κι αν δεν προσέξεις πολύ εύκολα μπορεί να μπερδέψεις τα τραπεζάκια και να αρχίσεις να πίνεις από λάθος ποτήρι. Η συναυλία ήταν στυλ "ελεύθερο τζαμάρισμα" (δεν είμαι σίγουρος για την ορθότητα του όρου), δηλαδή θα ανέβαινε όποιος μπαγλαμάς ήθελε στην σκηνή με το όργανό του και θα έπαιζε με τους υπόλοιπους (φάση που την βρήκα πολύ ενδιαφέρουσα).
Ανάμεσα στους μουσικούς εντύπωση μου έκανε ένας μπάρμπας που κουβαλούσε μία θήκη για μπαζούκα κι αναρωτιόμουν να δω τι όργανο θα βγάλει να παίξει. Όταν ήρθε επιτέλους η ώρα του, εμφανίζει ένα τεράστιο didgeridoo, του παίρνει λίγη ώρα να το στήσει κι αρχίζει να παίζει ένα απίστευτο σολάρισμα (τον απολαυστικά μοναδικό ήχο που μπορεί να βγάλει αυτό το πράγμα) με συνοδεία από τον ντράμερ και τον πιανίστα να σιγοντάρει. Είχα ενθουσιαστεί, είχα γράψει στα τέτοια μου τη ζωντοχήρα και έδινα όλο μου το focus στη σκηνή. Όταν κατέβηκε ο μπάρμπας, στο club γινόταν χαμός για τον μπάρμπα (σε περιοχές της Γερμανίας έχουν τη συνήθεια να βαράνε τα τραπέζια όταν γουστάρουνε κάτι πολύ) και έφυγα γραμμή να τον βρω.
Με τα όποια Γερμανικά μιλούσα τότε, του έδωσα συγχαρητήρια και στα λίγα λεπτά συνομιλίας που είχαμε προσπάθησα να βρω ένα κοινό σημείο πάνω στην τέχνη του. Κι αμέσως ήρθαν στο μυαλό μου οι Rage, το XIII το οποίο περιέχει το κομμάτι Just Alone όπου ο didgeridoo ήχος δομικό ηχητικό στοιχείο. Δυστυχώς δεν γνώριζε ούτε τους Rage, ούτε τον Peavy Wagner, αλλά έδειξε ενδιαφέρον πως ένα heavy metal συγκρότημα έκανε χρήση ενός τέτοιου ανορθόδοξου μουσικού οργάνου. Ο ευγενέστατος μπάρμπας (οι Γερμανοί έχουν φοβερή επικοινωνία όταν θέλουν) μου υποσχέθηκε πως θα τους ψάξει, συγκράτησε το συγκρότημα και το άλμπουμ και με ευχαρίστησε για το όλο ενδιαφέρον.
Η μουσική ενώνει τον κόσμο κι ένα μέτριο/καλό άλμπουμ των Rage στάθηκε αφορμή για μία σύντομη (αλλά δυνατή γνωριμία) με μία θαυμάσια μουσική προσωπικότητα.
To XIII είναι μία τίμια προσπάθεια να συνεχίσουν το γάμο με τη συμφωνική ορχήστρα της Πράγας και να δώσουν δύο τεράστια κομμάτια (all time classic Rage) στην ανθρωπότητα: το From the Cradle to the Grave (με ψαρωτικό Overture) και το τριμερές Changes. Από εκεί και περά το άλμπουμ έχει κομμάτια που ηχούν ωραία στα αυτιά ενός Rage fan (Days of December, In Vain, Immortal Sin και πάει λέγοντας) που θέλει να ακούσει περισσότερη μουσική από τους θησαυρούς που ήδη έχει στη δισκοθήκη του.
Εξαιρετική διασκευή στο Paint it Black όπου οι Ευθυμιάδης brothers με τις Wagner κραυγές και τον Sven Fisher (και την όμορφη quarteto περίοδο που μας χάρισε), κάνουν "δικό τους" την χίπικη ροκιά των Rolling Stones αντί να το παίξουν νότα προς νότα (όπως έχω βαρεθεί να βλέπω να γίνεται).
Overall, το XIII έχει λάβει άξια τη μόνιμη θέση του στο player μου, γιατί είναι δυνατό καλογραμμένο άλμπουμ, με τη συμμετοχή της συμφωνικής ορχήστρας κάπως πιο περιορισμένη, μιας και πρόκειται για καινούργια μουσική κι όχι διασκευές όπως το Lingua Mortis. Είχε την "ατυχία" να κυκλοφορήσει ύστερα από ένα μαγικό σερί κορυφών (ούτε η Real Madrid τέτοιο σερί), αλλά η ποιότητα δεν κρύβεται.
Κι αν το μιλφόνι με έφτυσε, εγώ ποτέ δεν έπαψα να τραγουδώ και να γουστάρω...
All four winds together driving me forever
I'm not lost, I'm just alone
No comments:
Post a Comment