Ήταν καλή φάση, για όσο κράτησε, όταν μαζί με καλούς φίλους και κάποια παιδιά από το forum του rpg.gr (respect στον Έρικ και τη Αλίνα) είχαμε φτιάξει μία λέσχη φίλων λογοτεχνίας. Νοικιάζαμε ένα χώρο λίγων τετραγωνικών σε ένα από τα κτίρια της Χαλκοκονδύλη στο κέντρο όπου κάθε Παρασκευή βράδυ μαζευόμασταν κι είχαμε αφιέρωμα σε κάποιον συγγραφέα. Δεν το είχαμε δει (τελείως) νερντoυλίστικα και δεν το περιορίσαμε στην high/dark fantasy, sci fi ή στην horror λογοτεχνία. Υπήρχε μία πιο κουλτουρέ προσέγγιση στο θέμα, π.χ. κάποια Παρασκευή είχαμε ανάλυση στο έργο του Καβάφη (όπου έγινε αρκετός χουλιαμάς μιας και βγήκαν κάποιοι ομοφοβικοί από τις ντουλάπες τους). Κάποιοι ετοίμαζαν και προέβαλαν μία μικρή παρουσίαση στο μίνι προτζέκτορα που είχαμε εξασφαλίσει, γινόταν ανάγνωση επιλεγμένων αποσπασμάτων, ενώ κάποιος έβρισκε άλλες μορφές τέχνης (συνήθως εστιάζαμε στη μουσική και στα εικαστικά) που συσχετιζόταν με το έργο του συγγραφέα.
Στην αξιομνημόνευτη Παρασκευή που θα την αφιερώναμε στο σπουδαιότερο μούσι της SciFi λογοτεχνίας, τον Frank Herbert κι είχα επωμιστεί το έργο να βρω μουσική συσχετισμένη με το λογοτεχνικό έπος Dune. Γεμάτος Guardianική περηφάνεια, περίμενα πως και πως γεμίσει το δωματιάκι (120 ευρώ το μήνα δίναμε, εμείς κι η Original) με την αθάνατη κιθάρα νουαυαα να νουουα να νααα ναααα ναα ναααα νααααααααααα του Traveler in Time. Για αδιευκρίνιστο λόγο προτίμησα, να βάλω ως εναρκτήριο άσμα να παίξει το To Tame a Land των Maiden κι η πααααμμμμ, μπαρλαλαλα λααααμ, μπαρλαλαλαλαλουα λα μπααμμμμ κιθαριστική εισαγωγή μάγεψε το ακροατήριο. Και τότε έγινε η ερώτηση από κάποιον που εκτροχίασε την όλη φάση. "Maiden δεν είναι αυτό;"
To Το Tame a Land δεν είναι απλά "ένα ακόμη Maiden" κομμάτι, είναι από τα καλύτερα έργα τους που με την πάροδο του χρόνου ωριμάζει σαν στο Ουίσκι από το Tennessee (εκεί που κάτι τεμπελχανάδες παίζουν με τις τάπες των βαρελιών), κι ενώ όλοι βάζουν το δίσκο για να ακούσουν τα χιλιοπαιγμένα Revelations, Flight of Icarus και The Trooper, στο επικό κλείσιμο είναι που χαμογελούν πραγματικά.
Κι αυτό ήταν το point που άλλαξε το διαλεκτικό ρου της βραδιάς, όπου αντί να πιάσουμε το μεγαλείο του Dune και το συλλογικό έργο του Herbert, ξεκινήσαμε να λέμε για το Piece of Mind και που μπορεί να οφείλεται το γεγονός πως ενώ υπάρχουν μουσικοί θησαυροί σαν το Still Life, Sun and Steel και το αναφερθέν έπος, υπήρξε διαχρονικά σαφής προτίμηση του κοινού στα πιο εύπεπτα mainstream maiden hits του άλμπουμ.
Ωραία κουβεντούλα με Maiden μουσική από τις χρυσές εποχές, Παρασκευή βράδυ με καλή παρέα. Ντροπή μας κι αίσχος για την ασέβεια στο τεράστιο μούσι (που μεταφέρθηκε για την τότε επόμενη εβδομάδα), αλλά κι οι μαλλιάδες ήταν, είναι και θα είναι μέρος της κουλτούρας μας.
Piece of Mind, βινύλιο 180 γραμμαρίων, κατά καιρούς ο αγαπημένος μου Maiden δίσκος, σίγουρα εκείνος με τον πιο απολαυστικό (κατ'εμε) Dickinson.
No comments:
Post a Comment