Kotipelto - Coldness (2004)

 

Οποιοδήποτε CD ή δίσκος μπαίνει στη συλλογή μου, λαμβάνει τη μόνιμη θέση του. Δεν έχω πουλήσει ποτέ CD, κι ούτε πρόκειται να το κάνω, όσο κακό κι αν βρίσκω κάποιο άλμπουμ. Όσο χάλια, βαρετή, ανούσια, μουσική κι αν έχει γράψει ένας καλλιτέχνης, βρήκε το δρόμο του για να κυκλοφορήσει και να γίνει διαθέσιμο στο ευρύ κοινό, οπότε έχει το λόγο ύπαρξής του.

Με το Coldness έφθασα πολύ κοντά να αναιρέσω όλες τις παραπάνω αντιλήψεις. In my humble opinion, ένα αφόρητα βαρετό άλμπουμ, από έναν τραγουδιστή που πάντα την φωνή του (αλλά και την ανθρώπινη υπόστασή του, τα λένε χρόνια οι ερευνητές του παραφυσικού αλλά ποιος τους ακούει) έβρισκα αμφιλεγόμενη. Η φωνή του Kotipelto δεν είναι κακή, τουναντίον θα μπορούσε να χαρακτηριστεί "αλάνθαστη". Κλασσική υψίφωνη europower φωνή, με μοναδική χροιά που αφήνει άμεσα το ψηφιακό της αποτύπωμα στο μυαλό του ακροατή. Με χαλάει όμως που δεν βρίσκω "ψυχή" στις φωνητικές γραμμές, δεν βρίσκω συναίσθημα, σαν να έχουμε βάλει ένα cyborg να τραγουδάει (βρε λες?).

Άσχετα με τις παραπάνω εικασίες, το Coldness παίζει που και που στο player. Λόγω ενός περίεργου αθεράπευτου ψυχαναγκασμού από τον οποίο πάσχει ο βλαμμένος ψυχισμός μου, δίνω περιστασιακές ακροάσεις ακόμη και σε άλμπουμ που δεν γουστάρω. Σπαράζει η καρδιά μου να τα βλέπω να κάθονται στο ράφι. Αλλά το Coldness, σταθερά παγερά αδιάφορο. Δέκα κομμάτια ψευδοeuropower/hardrockάκια κι ούτε ένα να μου κάνει κάποιο κλικ.

Κι έχει τον τεράστιο Michael Romeo στις κιθάρες, το συνοδοιπόρο Στρατόσαυρο Kainulainen και τους έμπειρους Rantanen/Wirman σε τύμπανα/πλήκτρα, αλλά τα κομμάτια συγγραφής και παραγωγής του Kotipelto θέλουν παραπάνω κούκους για να έρθει η άνοιξη. Έπαιξε ρόλο κι οι κάποιες προσδοκίες που είχα γιατί το πρώτο του solo, το Waiting for the Dawn ήταν αξιοπρεπές με ωραίες ιδέες.

Άσχετα αν τρελαίνομαι ή όχι για τη φωνή του Timo, αναμφισβήτητα είναι χαρακτηριστικά μοναδική. Ξεχωρίζει αμέσως, έχει τη δική της ταυτότητα κι έχει ερμηνείες σε πολύ δυνατά Stratovarius τραγούδια. Μοναδική κι αναλλοίωτη είναι κι η μόνιμη έκφραση που παίρνει ο Κοτιπέλτος σε κάθε φωτογραφία. Αυτό το βλοσυρό ύφος, με το ανεπαίσθητο duckface στα χείλη, ελαφριά κλίση ολίγων μοιρών το κεφάλι στα δεξιά, μαγνητίζει το φακό. Οι πόζες αλλάζουν, η έκφραση όμως ποτέ. Ένα απλό googlάρισμα επιβεβαιώνει τη θεωρία και μπορεί να γεννήσει πολλά σενάρια για το ποιος ή τι πραγματικά είναι ο Timo.