Στον κάθε άνθρωπο έχουν υπάρξει μοναδικές στιγμές στη ζωή που έφθασε ή ξεπέρασε τα οριά του. Τέτοιες στιγμές που είναι πιο έντονες στην μνήμη μου ήταν όταν έτρεξα ημιμαραθώνιο, όταν είχα καταναλώσει για πρωινό ανακαταμμένο μείγμα καφέ/coca colla/red bull/τσάι (εξεταστική γαρ - κι έζησα), όταν είχα πάρει σάντουιτς από τον λέχρα με τη μαύρη σακούλα στο Κλουβί (κι έζησα), όταν συμμετείχα σε from dusk till dawn tennis όπου έπαιξα για 9 ώρες συνεχόμενο τένις (με μικρά διαλλείματα) για φιλανθρωπικό σκοπό κι όταν είχα βγάλει νύχτα σε αυτοδιαχειριζόμενο στέκι... έχουν γίνει πράγματα γενικότερα.
Ο άθλος να κάτσω να ακούσω (σερί) την τρίωρη ατελείωτη βαρεμάρα των Therion, Beloved Antichrist, δεν νομίζω ότι μπορεί να συγκριθεί με οτιδήποτε άλλο.
Μία εγκληματικά κακογραμμένη νερόβραστη μουσική σούπα, σερβιρισμένη σε μορφή όπερας, κακούργημα ενάντια στην τέχνη.
Δικαίωση για τους Kürsch/Olbrich πως ο φίλος τους ο Christofer Johnsson δημιούργησε κάτι πολύ χειρότερο (metal opera κι έτσι) από το Legacy of the Dark Lands.
Υποψήφιο για το πιο ανούσιο άλμπουμ όλων των εποχών.
No comments:
Post a Comment