Από τις πιο πρόσφατες προσθήκες στη συλλογή μου. Η αλήθεια είναι πως όταν οι Manowar κυκλοφορούν νέο δίσκο, οι κλειδωνισμοί στα έγκατα της αλλοίωνουν ελαφρά την τροχιακή ταχύτητα του πλανήτη με αποτέλεσματα όπως η κλιματική αλλαγή που βιώνουμε σήμερα. Ότι κι αν κυκλοφορήσουν οι Manowar, θα το αγοράσω χωρίς δεύτερη σκέψη. Ακόμη και κομμάτι που ο DeMaio θα ρεύεται επί 6 λεπτά (χμμ...), απάξ και δω το logo με το οποίο μεγαλώσαμε, τον Manowarrior, τα διαμελισμένα σώματα των εχθρών και τις βυζουκλούδες, έχω φύγει για το δισκάδικο της γειτονιάς.
Με τον rookie Martel και τον Johansson των Hammerfall (εκεί τον είχα αφήσει τελευταία φορά), ήθελα να ακούσω πάλι την επικονοσταλγική μπασογραμμή του αρχηγού, φωνάρα και κραυγές Adams, και να γίνεται της πόπης στις διαδικτυακές μεταλλικές κοινότητες.
EP είναι, οπότε στάνταρ θα έχεις φίλερ ψιλοανούσιο πρελούδιο, γρήγορη κομμάτάρα Blood and Steel της after Louder than Hell-Manowar εποχής, επική μπαλάντα για τα ξαδέρφια μας τους Σκωτσέζους και κλείσιμο με την άσχημη φωνή του Αρχηγού για πρώτη φορά – κομμάτι εμπειρία - που το παρομοιάζω με 40άρα κοντή χοντρή γκόμενα, στραβοχυμένη, που όμως θα έδινες τα πάντα να πας μαζί της για ένα βράδυ.
No comments:
Post a Comment