Σαν κλασσικός νέρντουλας τα νιάτα μου ήταν/είναι γεμάτα PnP RPG sessions. Forgotten Realms, Chaosium, World of Darkness, custom made κόσμοι με D20 κανόνες, έχει δει τα μάτια μου πολύ ζάρι. Η πορεία του πορωμένου RPGά ξεκινάει αρχικά να παίζει με κολλητούς φίλους και να γουστάρει, στην πορεία μπαίνει σε πιο hardcore παρέες όπου συναντάει καινούργιους παίχτες που κάποιοι από αυτούς αποδεικνύονται τεράστιοι κωλοχαρακτήρες. Η πολυπλοκότητα των μηχανισμών των παιχνιδιών αυτών, το ατελείωτο lore που κρύβουν και τα πολλαπλά levels of expertise που μπορεί να αποκτήσει κανείς με σκληρή μελέτη και συμμετοχή, δημιουργούν σε κάποιους παίχτες έναν αποκρουστικό ελιτισμό που στην συμπεριφορά τους εκδηλώνεται καθιστώντας τους κολοσσιαία αρχίδια.
Για να αποφύγουμε όλο αυτόν τον καρκίνο που μας χαλούσε τη διασκέδαση κι επειδή με τους κάποιους καλούς μου φίλους, θέλαμε απλά να περνάμε καλά στα gaming sessions, κάποια στιγμή το γυρίσαμε στα fantasy board games με μετριοπαθή πολυπλοκότητα, περιθώριο για role playing, αλλά (το πιο σημαντικό) τον παράγοντα διασκέδαση στο maximum. Κι επειδή θέλαμε να το κάνουμε σωστά, αναλύαμε το κάθε board game ως προς τις κατάλληλες συνθήκες που θα λάβει το session. Το είχαμε πάρει πολύ σοβαρά το θέμα. Τι φαγητό θα φάμε (ή αν θα φάμε, π.χ. σε card game δεν τρως ποτέ), τι θα πιούμε, τι μουσική θα παίξει, πόσα lumen θα πρέπει να είναι ο φωτισμός.
Ένα από τα πιο αγαπημένα board games που μας κράτησε συντροφιά ατελείωτες νύχτες ήταν το Doom (του 2004). Εξαιρετικό port του video game Doom 3, με μόνο πρόβλημα ότι είναι παίζουν μέχρι τέσσερις παίχτες (τρία μαρίνια κι ο πρηξαρχίδης storyteller). Official μασαμπούκα ορίστηκε burger με τηγανητές πατάτες (αμερικανιά κι έτσι), ποτό: ξανθιές μπύρες, κατάλληλος φωτισμός και soundtrack το The Sinister Urge του Rob Zombie. Όχι γενικότερα δουλειές του Robert Cummings, αλλά το συγκεκριμένο άλμπουμ σε λούπα.
To μοντέρνο Industrial metal δεν είναι τόσο του γούστου μου, αλλά εδώ είχαμε φτιάξει φοβερή φόρμουλα. Οι επιμελώς βαμμένες φιγούρες πεζοναυτών, που μάχονταν για την επιβίωσή τους απέναντι σε τέρατα της κολάσεως πάνω σε μία διαστημική βάση φτιαγμένη από σκληρό χαρτόνι, "χόρευαν" στους καταιγιστικούς ρυθμούς της Zombie μουσικής δημιουργώντας ένα φανταστικό gaming immersion. Ειδικά τα κομμάτια Demon Speeding, Feel so Numb, Bring Her Down και Scum of the Earth ήταν σαν να είχαν γραφτεί για τέτοιες περιστάσεις. Πέρα τις heavy κιθάρες και τα τραχιά φωνητικά του Cummings, το άλμπουμ είναι πήχτρα από το samples με horror κραυγές, devil κοριτσάκια που γελούν, b-movies διαλόγους, ψιλομπουρδίτσες που όμως στην περίπτωσή μας ήταν καλοδεχούμενες.
Το άλμπουμ έχει και βαρύγδουπα guest συμμετοχές, τον Kerry King στο Dead Girl Superstar και τον Ozzy Osbourne στο Iron Head, οι οποίες μου είναι κάπως αδιάφορες.
No comments:
Post a Comment