Να πω την αμαρτία μου πως δεν έχω τιμήσει τους Virgin Steele όπως πρέπει. Έχω λιώσει τις δύο διλογίες τους, διάσπαρτα κομμάτια από τις πρώτες τους δουλειές, αλλά μέχρι εκεί. Ειδικά τις τελευταίες δύο δεκαετίες που στα review διάβαζα πολύ αρνητικές κριτικές για κάθε κυκλοφορία, άλμπουμ που δεν έλεγαν να τελειώσουν σε διάρκεια και φήμες πως ο DeFeis είχε φέρει στη μπάντα για φωνητικά μία γάτα.
Καθώς έκανα online ψώνια, βρήκα το NoH&D σε έκδοση διπλού μπλε βινυλίου στα 11 ευρώ, οπότε το τσίμπησα. Ξεπερνώντας το κακό εξώφυλλο (σιγά, έχουμε δει και χειρότερα) την σκελετωμένη Περσεφόνη να παίζει φλάουτο με ένα κόκκαλο που θα ζήλευε η σκυλίτσα μου, μπήκα στο ψητό, στίχοι και μουσική. Σαν απλός ακροατής που είμαι, κι όχι κριτικός, η εμπειρία μου στο βαρβαρικό ρομάντσο θα την χαρακτήριζα ως κακομαγειρεμένο παστίτσιο. Σε όλο το δίσκο υπάρχουν γαμάτες ιδέες, ωραίοι στίχοι και στιγμές που γουστάρω, αλλά πετάγεται ο DeFeis σαν την τσουτσου για ένα ακόμη αχρείαστο "γιιιιεαααααααααουυυυυυυυυυυ" και το σκίζει. Θα ήθελα κάποιος, ήρωας, να απομoνώσει όλα τα "γουαουγίσματα" που ακούγονται να δούμε τι ποσοστό κατέχουν στα 80 λεπτά μουσικής (κάνα τέταρτο υπολογίζω).
Από την άλλη, αυτή είναι η απόφαση του καλλιτέχνη και την σεβομαι, άσχετα αν το αποτέλεσμα σηκώνει ντεπονάκι. O δίσκος έχει πολλές καλές διάσπαρτες στιγμές αλλά στο συνολό του είναι ένας πολύ καλός λόγος να αρχίσεις τα σκληρά ναρκωτικά. Προσωπικά, είναι γαμάτο soundtrack για βράδυ με παρέα, κρασί (πολύ κρασί) και λιώσιμο σε κάποιο trading card game.
No comments:
Post a Comment