Για μία μεγάλη περίοδο εργαζόμουν μηχανικός βάρδιας με κυλιόμενο ωράριο, το οποίο άλλαζε ανά εβδομάδα. Ήταν από τις δυσκολότερες περιόδους της ζωής μου, είχα διαλύσει το βιολογικό μου ρολόι, αφού το σώμα μου δεν μπορούσε να συνηθίσει κυλιόμενη ρουτίνα της πρωινής/απογευματινής/βραδινής βάρδιας. Είχα πάψει να κοιμάμαι, τα νεύρα μου είχαν γίνει σαν τον Γόρδιο δεσμό, το σώμα μου μου φώναζε "τι θα γίνει ρε παπάρα, αποφάσισε επιτέλους αν θες να κοιμηθείς τη νύχτα ή όχι", ήμουν χάλια. Και σαν να μη έφθανε αυτό, ήρθε εκείνη την περίοδο η ερωτική πληγή, από εκείνες που πονάνε και φέρνουν κλάματα γεμάτα λυγμούς όταν δεν σε βλέπουν (κατέβαινα στο Μηχανοστάσιο τις νύχτες για να ρίξω κλάμα με την ησυχία μου).
Το συναισθηματικό ράκος επιβαρυνόταν από τους συναδέλφους μου που τις νύχτες τους άρεσε να βάζουν βαριά λαϊκά καψουροτράγουδα, που όσο κι αν τα σιχαίνομαι (από μουσικής άποψης), μπορώ να πω ότι επιδρούν μια χαρά σε κάτι ευαίσθητους (παρά το σκληρό παρουσιαστικό) τύπους σαν κι εμένα. Ώσπου ένα βράδυ απείλησα πως θα σπάσω κεφάλια αν βάλουν να παίξει ένας ακόμη νταλκάς υπό μορφή λαϊκού άσματος. Τα είχα πάρει στο κρανίο και για να με ηρεμήσει, ένας συνάδελφος βάζει να παίξει το Tears of the Dragon. Και ναι ρε φίλε, τι αγαλλίαση, ένοιωθα τη φωνή του Bruce να απαλύνει το άλγος της ψυχής μου, τι ερμηνεία, τι μελωδία, τι στίχοι, πόσο τεράστιο κομμάτι.
Slow I awake, Slowly I rise, The walls I built are crumbling...
Κάποιες φορές, το σωστό τραγούδι, έρχεται τη σωστή στιγμή και λειτουργεί σαν βάλσαμο. Και το καλύτερο κομμάτι του Balls to Picasso, το outsider της Dickinson δισκογραφίας, ήρθε για να σώσει την ημέρα (save the day δεν λένε οι Αμερικάνοι?).
Ένα κομμάτι που φαίνεται παράταιρο στον υπόλοιπο δίσκο, τουλάχιστον από άποψης ποιότητάς. Το Balls to Picasso είναι περίεργος δίσκος, ειδικά αν συγκριθεί με τις υπόλοιπες κυκλοφορίες του Bruce (δεν συζητάμε να συγκριθεί με Maiden, η μέρα με τη νύχτα). Ο Roy Z μαζί με τον ξιφομάχο πιλότο, έγραψαν πολλά κομμάτια που ξεφεύγουν από τα συνηθισμένα. Πέφτει πολύ grungιά, πιο hard rock feeling, σε κάποιες σημεία ρίχνει και ραπιές ο Bruce και φτύνει έμπειρες ρίμες. Υπάρχουν πολύ καλές στιγμές εκεί μέσα, Cyclops, Shoot all the Clowns, Sacred Cowboys, αλλά κανένα δεν φθάνει τα δάκρυα του δράκου.
Το βινύλιο της συλλογής μου από τη Soloworks σειρά, έχει κερδίσει αρκετές ακροάσεις με το σπαθί του (είπαμε ξιφομάχος) και το φινάλε πάντα με ανταμείβει.
Απαρατήρητο δεν μπορεί να περάσει το εσωτερικό artwork που είναι λίγο περίεργο και το επιμελήθηκε ο ίδιος ο Bruce. Όποιος έχει ανοίξει το gatefold βλέπει μία δημόσια τουαλέτα της Ομόνοιας με τον Dickinson να ποζάρει με ύφος (άντε βγάλε τη φωτογραφία γιατί θέλω να κατουρήσω). Ίσως να κρύβεται έναν reference στους στίχους του Tears of the Dragon και κρυφό tribute στο Wall των Pink Floyd, ίσως όμως απλά τους είχαν τελειώσει οι ιδέες.
No comments:
Post a Comment