Τεράστιο άλμπουμ με το οποίο έχω συνδεθεί τα μάλα, λόγω ορισμένων κομματιών που άγγιξαν διάφορες πτυχές και καταστάσεις της ζωής μου. Από το εναρκτήριο Best I Can, το αριστούργημα του DeGarmo, ήταν μουσικός μου σύντροφος στην δύσκολη περίοδο των (πιο ψυχοφθόρα διαδικασία που έζησα ποτέ) Πανελληνίων Εξετάσεων (αυτό με τις Δέσμες και τα τέσσερα εξεταστέα μαθήματα, όχι τις φλωριές που έφεραν αργότερα) και της επιλογής πανεπιστημιακής σχολής που ήθελα να ακολουθήσω, τα ερωτήματα για την μελλοντική αποκατάσταση, οι διαφωνίες με τους γονείς κι η αφόρητη πίεση του διεστραμμένου εκπαιδευτικού συστήματος που απαιτούσε αυτό που τραγουδάει ο Tate
I'm gonna be the best they've ever seen, I know I'll win if I give it all I can
Ειδικά όταν έχει μπλεχτεί εκείνη η καταραμένη χρονιά της Γ' Λυκείου, με τον πρώτο πραγματικό έρωτα, το κορίτσι που τα ελκτικά συναισθήματα ήταν κάτι πολύ παραπάνω από τις εφηβικές "γκάνβλες". Την περίοδο που η ανάμνηση του ρομαντικού ραντεβού της προηγούμενης βραδιάς δεν άφηνε χώρο στις εγκεφαλικές λειτουργίες για τίποτε άλλο και τους στίχους του αριστουργήματος Jet City Woman να στροβιλίζουν στις σκέψεις
I see her face everywhere, can't get her out of my mind.
Παρά το συνεχές άγχος των επικείμενων εξετάσεων και τους έρωτες, το εφηβικό μυαλό μου έβρισκε πάντα τη διαύγεια για οργισμένη αντίδραση απέναντι σε όλα τα σκατά που διαχρονικά διέπουν την κοινωνία στην οποία ανήκουμε και ζούμε. Empire, Resistance και Silent Lucidity (πόσο κομματάρα), να παίζουν μπάλα με τις σκέψεις μου και τις συζητήσεις/τσακωμούς/ξύλο με συμβιβασμένα συνομήλικα ανδρείκελα, αύριανοί χρήσιμοι ηλίθιοι του καπιταλισμού, λασπωμένα σκατά, τροχοπέδη στις ερπύστριες του άρματος της προόδου και της ανοικτής σκέψης.
Οργισμένη εφηβεία, με έρωτες, άγχη και πολύ πάθος για ζωή. Εσωτερικές αναζητήσεις, διάλογοι, διενέξεις, και το ερώτημα που κλείνει την δισκάρα των Queensrÿche, Anybody Listening?
No comments:
Post a Comment