Blind Guardian - Nightfall in Middle-Earth (1998)

 

To holy grail των απανταχού μεταλονερντουλάδων, το απόλυτο άλμπουμ για όσους ονειρεύονται ξωτικοπριγκίπισσες και ξωτικοπαλικάρια έχοντας στο μυαλό τους πως κάποια μέρα θα βρουν τη Lúthien τους (ή τον Beren τους). Αν κι είμαι Tolkien freak, δεν ήμουν τόσο ρομαντικά βλαμμένος, τα λογοτεχνικά αριστουργήματα του τεράστιου συγγραφέα αγγίζουν πολλά επίπεδα της ψυχής μου, όχι όμως το γουτσουνιάρικο. Κι ευτυχώς οι Βάρδοι, όταν έγραψαν το επικό αριστούργημα βασισμένο στο Silmarillion (έμπειροι οι παίκτες) κι όχι στο πιο mainstream Lord of the Rings ή ακόμη και το Hobbit, δεν μπήκαν στον πειρασμό να το μετατρέψουν σε μία σαπουνόπερα με ξωτικά κι ορκ. Αντίθετα, έγραψαν το καλύτερο high fantasy concept metal άλμπουμ όλων των εποχών.

Έχω ακούσει πολλούς σαχλαμπούχλες να κράζουν την επιλογή να μπουν τα πρελούδια κι οι διάλογοι ενδιάμεσα στα κομμάτια. Ενώ το καταλαβαίνω σε άλλα concept άλμπουμ που το παρακάνουν με μακροσκελείς ανούσιους διαλόγους, οι Guardian στο Nightfall έβαλαν τις διακριτικές θεατρικές πινελιές εκεί που πρέπει, δίχως να κουράζουν, χωρίς υπερβολές, χωρίς φανφάρες. Ποιος δεν έχει απαγγείλει το εναρκτήριο "The field is lost Everything is lost..." προσποιούμενος τη χαρακτηριστική μπάσα φωνή του Sauron.

Και μετά το Into the Storm, ένα Guardianικό έπος, μία κομματάρα δίχως έλεος. Κιθάρες που σαρώνουν τα πάντα στο πέρασμά τους, όπως ο Morgoth σάρωσε τα πάντα στο πέρασμά του για να αποκτήσει τα Silmarils. Και μετά αρχίζει ο Fëanor μαζί με τους επτά του γιους την κλάψα στο Nightfall (άλλη κομματάρα). Κι αφού ο Fëanor πλάνταξε στο κλάμα και ξαλάφρωσε, ξεκινάει η οργή του. Curse of Fëanor κι είναι έτοιμος κυνηγήσει τον Morgoth και να του ξεριζώσει τα άντερα.

Τα επτά πρώτα κομμάτια (μαζί με τα ενδιάμεσα) είναι μουσική τελειότητα του άλμπουμ. Δεν υπάρχει το παραμικρό ψεγάδι. Κι εκεί έρχεται το Blood Tears. Εξαιρετικό κομμάτι, λίγο κλάψα, λίγο μπαλάντα, αλλά όχι στα στάνταρντ που έχει μπει ως εκείνη τη στιγμή. Αλλά το σώζει η συνέχεια.

Mirror Mirror, για πολλούς ότι καλύτερο έχουν γράψει οι βάρδοι (δεν συμφωνώ αλλά στα top 5 κομμάτια τους, μπαίνει άνετα), αγνό τευτονικό power metal από την καλύτερη μπάντα. Και μετά πάλι επιστροφή στο "ένα κλικ πιο κάτω" με το Noldor, για επιστροφή (για μία ακόμη φορά) στην τελειότητα με το Time Stand Stills. H μάχη του Fingolfin με τον Morgoth δεν θα μπορούσε να έχει καλύτερο soundtrack. 

The Fate of us all

Lies deep in the dark

When time stands still at the iron hill

Όποιος δεν ανατριχιάζει με το παραπάνω ρεφρεν, για ποιον μπούστη λόγο διαβάζει αυτό το post. Η φωνή του Hansi προκαλεί ανατριχίλες, μυθμηκισμούς, βρυχηθμούς αγαλλίασης, τα πάντα όλα.

Τα τελευταία τρία "κανονικά" κομμάτια, Thorn, When Sorrow Sang και Dark Passage, δεν τα βάζω δίπλα στα αριστουργήματα μεγατόνων που προανέφερα, αλλά κλείνουν το άλμπουμ ευχάριστα και Guardianικά. Ίσως να ήθελα για το κρεσέντο, ένα πιο δυνατό κομμάτι από το Dark Passage, αλλά έτσι έκριναν οι βάρδοι, ποιος είμαι εγώ ο ρεμπεσκές να τους αμφισβητήσω.

Εν κατακλείδι, εδώ δεν έχουμε να κάνουμε απλά με ένα άλμπουμ, είναι κάτι πολύ ανώτερο. Ο περισπούδαστος συγγραφέας με τη σπουδαιότερη μπάντα, σε καλλιτεχνική συνουσία με σπόρο το Nightfall in the Middle Earth.