Iced Earth - Plagues of Babylon (2014)

 

Το κύριο ερώτημα είναι ποιους ακριβώς έχει αιχμαλωτίσει ο Seth στο εξώφυλλο. Τους Lordi, τους GWar, random zombies από το Walking Dead? Όποιοι κι αν είναι οι πεθαμένοι μπαρμπάδες, το εξώφυλλο είναι βαρετό, αυτός ο Seth Abominae με έχει κουράσει, ας κυκλοφορήσουν ένα Dark Saga II μήπως δούμε ένα ακόμη αριστούργημα του τεράστιου Todd McFarlane.

Αριστούργημα πάντως το Plagues of Babylon δεν το λες, μάλλον ψιλοαπογοήτευση ειδικά μετά τις υψηλές προσδοκίες του Dystopia. Κι εξηγώ το γιατί.

Το εναρκτήριο Plagues of Babylon είναι ένα (σχεδόν) οκτάλεπτο κομμάτι που στην ουσία είναι τέσσερις νότες στη σειρά που τις επαναλαμβάνει σε μία λούπα. Ενώ χρησιμοποιεί αυτή τη σύντομη αλληλουχία ως εισαγωγή που με τα πολεμικά τύμπανα με προϊδεάζει ότι κάτι γαμάτο θα συμβεί, δεν συμβαίνει τίποτε. Εκεί το ίδιο πράγμα και κάποια στιγμή ο Stu αρχίζει να ξεστομίζει κάτι για κορονοϊούς, ψεύτες και προδότες κι εξαπολύει τις πληγές της Βαβυλώνας (στην Αίγυπτο δεν έγινε αύτο?). Με ανύπαρκτο κυριολεκτικά μουσικό υλικό ο Schaffer γράφει μακροσκελές κομμάτι και νοιώθει τόσο περήφανος που η Century Media βάζει αυτή τη βαρεμάρα να ανοίξει το δίσκο και τιτλοφορεί και το άλμπουμ με το όνομα του. 

Στο Democide τα πράγματα φτιάχνουν κάπως γιατί το κομμάτι είναι οργασμός κιθάρας, με υπογραφή Jon, που γουστάρουμε, αλλά οι φωνητικές γραμμές του Stu Block τελείως flat κι άνευρες. Τα Culling και Among the Living Dead είναι κομμάτια που σαν ύφος ταιριάζουν περισσότερο στο Crucible of Man άλμπουμ, όπου μάλιστα θα ήταν κι από τα καλύτερα (χωρίς αυτό να σημαίνει και τίποτε το ιδιαίτερο δεδομένου το πόσο σαβούρα είναι το Crucible).

Ο δίσκος προχωράει στο ίδιο slow tempo mediocre/αδιάφορο ύφος, με (μέτρια) επαναλαμβανόμενα ρεφρέν που ο Schaffer επιμένει να χρησιμοποιεί στα τελευταία άλμπουμ, δείχνοντας γαϊδουρινή επιμονή απέναντι στους οπαδούς του. Έτσι ρε, θα τα ακούτε αυτά τα χορωδιακά βαρετά ρεφρέν ξανά και ξανά σε κάθε δίσκο, μέχρι να υποκύψετε και να παραδεχτείτε ότι σας αρέσουν.

Εξαίρεση αποτελούν δύο κομμάτια που πραγματικά σώζουν την κυκλοφορία και της δίνουν πνοή. Το The End? (το ερωτηματικό έχει να κάνει με την αυτογνωσία της μπάντας, "έχουμε πιάσει πάτο, να το κλείσουμε το μαγαζί, ήρθε το τέλος?"). Η απάντηση είναι όχι, όσο οι Iced Earth έχουν τέτοια άσματα, όπως και το Cthulhu, υπάρχει ακόμη ελπίδα για τη συνέχεια (όπως αποδείχτηκε στο μετέπειτα πολύ καλό Incorruptible). Ειδικά το Cthulhu, μπαίνει σε best of, δίπλα στα μεγαθήρια του παρελθόντος. Μία σύνθεση με όλα τα σύγχρονα στοιχεία της αγαπημένης μου μπάντας, γεμάτο ενέργεια που τιμάει τον τεράστιο Ancient One. 

Ρε μπαρμπα Jon, αφού εκεί είναι το φόρτε σου. Γράψε ένα άλμπουμ για Chtulhu Mythos, Lovecraft και τα συναφή. Πόσα κομμάτια για επανάσταση απέναντι σε σκοτεινές κι υπόγειες κυβερνήσεις πια? Στην dark/horror fantasy είναι το στοιχείο σου, τέτοια σου φέρνουν έμπνευση να πιάσεις την εξάχορδη και να μας ανατινάξεις. Βγάλε το καπέλο baseball με την αστερόεσσα και βάλε κανένα t-shirt με πλοκάμια και τύπους με ρόμπες και κουκούλες.

Άλμπουμ που αν κι είχα προσδοκίες με απογοήτευσε αλλά δεν με αποκάρδιωσε.