Έχω παρατηρήσει πως το συγκεκριμένο άλμπουμ έχει περάσει απαρατήρητο ακόμη κι από οπαδούς της μπάντας. Ακόμη κι η ίδια η μπάντα παίζει να έχει ξεχάσει την ύπαρξή του. Κι είναι τεράστια καλλιτεχνική αδικία γιατί το Welcome to the Other Side είναι ένα ακόμη πυρηνικό όπλο στο ατελείωτο οπλοστάσιο της αρμάδας του Peavy Wagner. Από ιστορικής άποψης, είναι το ντεμπούτο άλμπουμ της international τριάδας Peavy/Smolksi/Terrana. Και βάζω τη λέξη ντεμπούτο σε μουστάκια γιατί στο Ghosts ναι μεν έχουμε συμμετοχή του Λευκορώσου, και ποζάρουν στις φωτογραφίες οι τρεις τους, αλλά με το Welcome ξεκίνησαν σαν power trio.
Ο ραλίστας έχει έρθει υπερ-νγκανβλωμένος να γράψει μουσική και συνθέτει το ένα διαμάντι μετά το άλλο. Ο μπουλούκος άλλο που δε θέλει κι έτσι γεννήθηκαν τα αθάνατα οργισμένα έπη, Paint the Devil on the Wall, The Mirror in Your Eyes, το Straight to Hell (που έγινε και soundtrack σε μία ταινία που δεν την ξέρει ούτε η μάνα της) και Leave It All Behind. Ένα ακόμη σπονδυλωτό mini μουσικό project, το Tribute to Dishonour, όπου θέματα που κάνουν reprise, χωρισμένο σε 4 μέρη και ψαγμένη θεματολογία κάτι που είχε ξαναγίνει στο παρελθόν κι επαναλήφθηκε στο μέλλον (για αυτό αγαπάμε Rage, υπάρχει μία συνέπεια σε αυτά που κάνουν).
Δεκαεπτά κομμάτια, πάνω από μία ώρα μουσικής, ολόφρεσκοι Rage, αφήνοντας πίσω τα συμφωνιλίκια και τους Efthimiadis Bros, κυκλοφορούν ένα πολύ δυνατό σύνολο. Η φωνή του Wagner είναι αγέραστη, καλύτερη από ποτέ. Ο Τεράνας δίνει πόνο και δηλώνει ποιος είναι ο πραγματικός καταστροφέας των τυμπάνων, ενώ από αυτό το άλμπουμ θα ενταχθούν στην Rage μουσική οι κιθαριστικές τσαχπινιές του Victor (γνωστές κι ως Smolksιές) τις οποίες αγαπήσαμε ιδιαίτερα και συγχωρούσαμε όσες φορές το παράκανε (ε ναι, ώρες ώρες το είχε γαμήσει με το εξάχορδο συναισθηματικό ποζεριλίκι).
Το Welcome to the Other Side όμως κρύβει ένα ακόμη σπουδαίο fact, που το έχω διασταυρώσει με άλλους συν-Rage-άδες. Το ομότιτλο κομμάτι είναι το πιο χαρακτηριστικό Rage τραγούδι που έχει γραφτεί ποτέ. Συνθετικά κι από άποψη μουσικής εκτέλεσης και παραγωγής, περικλείει όλα τα trademark στοιχεία της μπάντας από την Avenger εποχή μέχρι και τη σημερινή (ούτε επίτηδες να το είχαν κάνει). Έχει φωνητικές τσιρίδες, έχει μπάσα, έχει thrashίλες, έχει τις "ζεστές" low tempo στιγμές, τα σόλο του Victor, δίνει χώρο για συμφωνικό στοιχείο, αινιγματικούς σκοτεινούς στίχους και πιασαρικο ρέφρεν. Δεν είναι το καλύτερο Rage, ούτε στα top three του συγκεκριμένου άλμπουμ, αλλά είναι μία αθέλητη συμπύκνωση της όλης πορείας της μπάντας κι αυτό το κάνει μοναδικό.
No comments:
Post a Comment