Η παιδική μου ηλικία είναι διανθισμένη με τις περιπέτειες του σπουδαιότερου υπερήρωα που βρέθηκε ποτέ σε σελίδες κόμικ, του Σπάιντερμαν. Από τις εκδόσεις Καμπανάς με τις ασπρόμαυρες (κι αποχρώσεις του κόκκινου), ο τοιχοσκαρφαλωτής μου κρατούσε συντροφιά και με ταξίδευε στον μαγικό κόσμο της Marvel, σε μία πιο αθώα κι όμορφη εποχή. Οι ιστορίες του καταπληκτικού Spiderman ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της τρυφερής εκείνης ηλικίας, ένας χάρτινος σύντροφος μέχρι και σήμερα.
Κι αν ο Αραχνοκέφαλος ήταν ο ήρωας της παιδικής μου ηλικίας, στις αρχές της εφηβείας μου ένας νέος ήρωας με οδήγησε στα πιο ενήλικα μονοπάτια. Ο Spawn, γόνος της κόλασης, καταραμένος, κατεστραμμένος, αλλά τόσο μα τόσο γαμάτος. Ο Al Simmons ήταν το alter ego του Peter Parker και στο βασίλειο των κόμικ μου, οι δύο ήρωες μοιραζόντουσαν το θρόνο σε μία δυναμική διαρχία.
Περιττό να πω πόσα κιλά γκάνβλας έχυσα όταν μία μέρα, αντίκρυσα στο ράφι του Metropolis το άλμπουμ των Iced Earth με το αριστουργηματικό εξώφυλλο του Todd McFarlane, τον Spawn στη πιο υπεργαμάτη πόζα όλων των εποχών. Πολλαπλές στιγμές χρειάστηκαν να συνειδητοποιήσω τι ακριβώς έπαιζε εκείνη τη στιγμή. Ένα concept άλμπουμ για τον Spawn από τη μπαντάρα που είχε ήδη φτιάξει όνομα βαρύ σαν ιστορία. Δεν περίμενα τίποτε λιγότερο από ένα αριστούργημα μεγαλύτερο κι από τις εννέα κύκλους της κολάσεως.
Κι όπως ποτέ δεν με απογοήτευσε ο μεγάλος Todd, ο ψεκασμένος μπαντριώτης της καρδιάς μας Jon, ο καλύτερος μπάτσος-τραγουδιστής στον κόσμο Barlow, o φάτσας Randy Shawer, ο παλιοκαραβάνας Dave Abell κι ο ο πολυεργαλείος Mark Pratorας, έγραψαν κι εκτέλεσαν το καλύτερο Iced Earth άλμπουμ. To Dark Saga, με άριστα το 10, παίρνει τριάντα.
Απίστευτος τίτλος, Dark Saga, όλα τα λεφτά. Στίχοι από τα πρώτα καρέ του πρώτου κόμικ, κι ο αθάνατο κομμάτι να στοιχειώνει τα μουσικά όνειρά μας. Η καλύτερη power μπαλαντα που γράφτηκε ποτέ, I died for you (δηλαδή τι άλλο έπρεπε να κάνω για σένα ρε Wanda, πήγες και παντρεύτηκες τον κολλητό μου). Violate, heavy thrashia όπως πρέπει να γράφονται τέτοια κομμάτια που ενσαρκώνουν χαρακτήρες όπως ο Violator. Και στο καπάκι το heavy metal συναντά την τέχνη τον κόμικ, στην μουσική τελειότητα του Hunter. H αλήθεια είναι πως η Angela τέτοια κομματάρα δεν την άξιζε, η ξινομούνα, αλλά χαλάλι της.
Η υπεργαματοσύνη των Iced Earth συνεχίζεται στα Last Laugh, Depths of Hell (τι ρεφρενάρα είναι αυτή) και το Vengeance is Mine (οργή, μίσος, πάμε full επίθεση). Κι η πρώτη τριλογία που μόνο διαμάντια μπορεί να περιέχει, The Suffering. Το Scarred, Slave to the Dark και Question of Heaven, είναι το ένα καλύτερο από το άλλο. Πολύ λίγα άλμπουμ έκλεισαν έναν δίσκο έπος, με ένα τόσο δυνατό κρεσέντο. Η εναλλαγή συναισθημάτων, ώσπου να φθάσουμε στην ουράνια κάθαρση του τελικού κομματιού, είναι συγκλονιστική εμπειρία ακρόασης.
Απίστευτο άλμπουμ, άψογη απόδοση ενός κόμικ χαρακτήρα που έχει αφήσει βαρύ στίγμα στην ένατη τέχνη, ένα αριστούργημα που πάντρεψε δύο αγαπημένους κόσμους και μου έδωσε μία ακόμη πανέμορφη οπτική για την τεράστια μουσική του heavy metal.
No comments:
Post a Comment