Η στρατιωτική μου θητεία ξεκίνησε στη Θήβα, στο Πυροβολικό. Ακολούθησαν οι Πεζοναύτες (και καλά Marine, έπαιζα πολύ Quake), αλλά και το κέντρο εκπαίδευσης είχε τις στιγμές του. Αξέχαστες είναι οι πρώτες ημέρες πριν ακόμη ξεκινήσουν οι ένοπλες υπηρεσίες που το στρατόπεδο θύμιζε πενταήμερη εκδρομή Λυκείου αρρένων. Συγκεκριμένα η πρώτη μου υπηρεσία την παρθενική νύχτα της θητείας, θαλαμοφύλακας (κοινώς στεκόμουν μπάστακας έξω από το θάλαμο με τους υπόλοιπους δεκαεννιά τεμπέληδες να ροχαλίζουν). Στο αχώνευτο 00:00-14:00 δεν είχα ιδέα πως θα περάσει η ώρα, μέχρι που στον απέναντι θάλαμο είδα τον συν-φάνταρο θαλαμοφύλακα να ρυθμίζει το mp3 του. Αμέσως έσπευσα να πιάσω κουβέντα με το παλικάρι μήπως και την παλέψουμε κι οι δύο.
Κλασσική ερώτηση ήταν τι ακούει κι ο πολύ ευγενικός φίλος έβαλε στην άκρη τα ηχεία του και πιάσαμε την πάρλα. Η απάντησή του ήταν η έναρξη μίας δυνατής συνομιλίας.
"Ακούω μία μπάντα, δεν θα τους ξέρεις, Between the Buried and Me"
"Έλα ρε φίλε, είσαι μεταλλάς".
Οι μεταλλάδες πάντα νοιώθουμε οικεία όταν βρισκόμαστε σε κοινό τόπο, υπάρχει αναγνώριση κι αλληλοεκτίμηση (μέχρι να αρχίσουν οι διαφωνίες και τα μπινελίκια). Σε κανένα άλλο είδος μουσικής δεν συμβαίνει αυτό. Ίσως στην Jazz, που οι τζαζάδες αναγνωρίζονται από τις περίεργες πίπες που καπνίζουν. Λογικό είναι, για τζαζ μιλάμε, πίπες ακούν πίπες θα καπνίζουν. Όπως και να έχει, η συζήτηση εξελίχθηκε με πολύ ενδιαφέρον, ο φίλος ήταν μουσικός σε μπάντα που ήταν στα γεννοφάσκια της και με το πολύ μπλα μπλά πιάσαμε το progressive metal και τους Dream Theater.
Ως τότε Dream Theater, στην pro Metropolis εποχή, ήταν το Pull me Under. Πιασάρικο prog έπος, αλλά με τα υπόλοιπά δεν την πολύ-πάλευα. Εκείνη τη νύχτα, μέσα από τα λόγια του παλικαριού, ανακάλυψα τη μουσική ιδιοφυία Kevin Moore. Η χημεία που έβγαζε ο Moore με τους υπόλοιπους Theater, ποιες κρυμμένες μουσικές πτυχές μεγαλείου έκρυβαν τα Learning to Live, τα σόλο πλήκτρα από άλλο πλανήτη που έπαιζαν διάσπαρτα στο Images and Words και πόσο απόλυτα είχαν δέσει συνθετικά με το Under a Glass Moon, το Another Day και γιατί το Take the Time άνοιξε καινούργια σχολή στον προοδευτικό σκληρό ήχο.
Ο συνάδελφός φαντάρος αγαπούσε τους Theater μέσα από τον Kevin Moore, θεωρούσε πως ήταν μεγαλύτερο κεφάλαιο, πληκτράς/συνθέτης κι ο ίδιος, κατάλαβα γιατί ταυτιζόταν απόλυτα μαζί του κι η επιθυμία μου τότε ήταν με κάποιο τρόπο να βάλω το Images and Words να παίξει (έκανα υπομονή μέχρι την πρώτη μου άδεια).
Εντύπωση μου έκανε και το όνομα της μπάντας που έπαιζε ο φίλος, Mother of Millions, πιασάρικο όνομα για prog metal μπάντα που αργότερα την έμαθε όλος ο σωστός κόσμος. Το παλικάρι που έπιασα την κουβέντα εκείνη τη νύχτα κι υπήρξαμε φίλοι για όσο διάστημα έμεινα στη Θήβα, ήταν ο Μάκης ο Τσαμκόσογλου.
Μάκη έφυγες νωρίς. Καλό σου ταξίδι...
No comments:
Post a Comment