Savatage - Poets and Madmen (2001)

 Στα τέλη των 90s η διάλυση των αγαπημένων Savatage ήταν πιο κοντά από ποτέ κι η νεανική μου ψυχή δεν μπορούσε να το αντέξει. Δεν ήμουν συμβιβασμένος με την έννοια της απώλειας. Το ότι είχαν προσφέρει πόσες δισκάρες δεν είχε καμία σημασία, οι ήρωες που δημιουργούνται στο μυαλό ενός νέου φαντάζουν αθάνατοι, μέχρι να έρθει ο Highlander να τους πάρει το κεφάλι.

Το κεφάλι των Savatage έπεσε από τους ίδιους, λίγο οι TSO με τα κάλαντα, κάτι η πρεμούρα των μελών να πάει ο καθένας να φτιάξει δική του μπάντα και να πουλάει το 1/10 από αυτά που έβγαζαν με τους Savatage, υπήρχε θέμα γενικότερα. Η μπάντα όμως δεν θα μπορούσε να κλείσει το μαγαζί έτσι, χωρίς ακόμη μία δισκάρα. Γιατί δισκάρα είναι το Poets and Madmen. Μπορεί να μην είναι Gutter Ballet ή Streets αλλά έχει μπόλικη μουσική που αξίζει να παίξει και να ακουστεί.

Το άλμπουμ είναι concept (έλα ρε, οι Savatage concept άλμπουμ!), με κάτι βλαμμένους που το σκάνε από το Δαφνί και βρίσκουν έναν φωτογράφο που τραβάει φώτος από παιδάκια της Αφρικής. Η συγκεκριμένη ιστορία ποτέ δεν με τράβηξε, έχουν γράψει και καλύτερες. Αλλά η μουσική και τα κομμάτια βγάζουν 80s αισθητική, παίζει ρόλο κι ότι ο Bουνός επέστρεψε πίσω από το μικρόφωνο κι οι κιθάρες του Κάφρου με τον Πιτερέλι έχουν το απαιτούμενο aggression που ορίζει τη Savatage μουσική.

Στα Stay with Me Awhile, I Seek Power και Man in the Mirror συναντώ όλα εκείνα τα στοιχεία που με έκαναν να αγαπήσω αυτή τη μπάντα στις μεγάλες τους στιγμές. Δεν είναι κομμάτια που θα έμπαιναν σε best of, αλλά μουσική αντάξια στο όνομα τους για το κύκνειο (είναι όντως?) άσμα τους. Κι υπάρχει και το Morphine Child, ένα 10λεπτο έπος, ένα all time classic που όταν το ακούω με πιάνουν τα δάκρυα που η μπάντα δεν συνέχισε ώστε να δώσει συνέχεια στο τεράστιο έργο τους.

Επανασύνδεση υπήρξε, για το live στο Wacken, ο Paul O'Neil πέθανε κι οφείλουν ένα ακόμη άλμπουμ, με όλο το line up, πριν πεθάνουν κι αυτοί από τίποτε καταχρήσεις που συνεχίζουν και στα εξήντα τους. Ένα άλμπουμ έπος και μία παγκόσμια περιοδεία. Το οφείλουν στους φαν, στον Paul, στον Criss, στους ίδιους τους εαυτούς τους. Το Poets and Madmen είναι καλό και τίμιο άλμπουμ αλλά παντελώς ακατάλληλο για να πεις αντίο σε μία τέτοια πορεία.