Χωρίς Kai Hansen δουλειά δεν γίνεται. Και με τη λέξη "δουλειά" εννοώ power metal δίσκος. Το Chameleon είναι η καλύτερη απόδειξη. Τραγικός δίσκος που φέρει το βαρύτιμο logo με την κολοκύθα (α πα πα πα) και τραγουδάει η μεγαλύτερη υψίφωνη power metal φωνή της Γης (o Midnight δεν μπαίνει σε σύγκριση με τον Kiske γιατί είναι από άλλο πλανήτη).
Ακόμη κι από το εξώφυλλο τα πράγματα πηγαίνουν λάθος. Τι μαλακία εξώφυλλο είναι τούτο; Πολιτικό κόμμα που θα κατέβει στις εκλογές θυμίζει. Πολιτική Άνοιξη, πασοκατζήδες, κουκουετζήδες και δεξιοί φασίστες, όλοι μαζί κάτω από τη σημαία του Χαμαιλέοντα. Και το art credit πάει στον Michael Kiske, wtf εις τον κύβο.
Προσπερνώ το εξώφυλλο, γιατί δεν μπορώ να κάνω κι αλλιώς και πάω στην ουσία που είναι η μουσική. Δώδεκα κομμάτια το ένα χειρότερο από το άλλο. Ταπεινές εξαιρέσεις το First Time (νταξ, ακούγεται), το When the Sinner (πάλι ο Kiske σώζει το ματς) και το Windmill. Ειδικά για το Windmill κι όλη την παραφιλολογία που εξελίχθηκε γύρω από αυτό, σαν μία good feeling power μπαλάντα είναι και γαμώ. Λίγο cheesy αλλά ας βάλουμε λίγη φέτα στη ζωή μας. Ο τίτλος κι οι στίχοι είναι που το φέρνουν στα όρια του γελοίου. Ποιος ανεμόμυλος και μαγκανοπήγαδο. Και συνέχισε να γυρίζεις ανεμόμυλε γιατί μου δείχνεις το δρόμο κι άλλα τέτοια (δεν τα λέω εγώ, οι στίχοι του Weikath). Με διαφορετικούς στίχους από τον καράφλα, το κομμάτι θα ήταν κλασσικό Helloween. Κι έτσι είναι Helloween classic, αλλά για τους λάθος λόγους.
Από εκεί και πέρα, ύπνος, χασμουρίλα, βαριεστημάρα, έμπνευση μηδέν. Τρανό παράδειγμα το Revolution Now. Οκτώ λεπτά κομμάτι, ένα σπαστικό ριφ να ταλανίζει τα μυαλά των ακροατών και να μην γίνεται τίποτε με μουσικό ενδιαφέρον. Ι Believe, εννιά λεπτά κομμάτι που δεν παλεύεται κι αναρωτιέσαι αν το I Believe αναφέρεται στην έκφραση "δεν μπορώ να πιστέψω πως οι Helloween έβγαλαν τέτοιο πράγμα".
Σκέτη απογοήτευση το Chameleon, αλλά με βαριά ιστορική σημασία στη δισκογραφία της μπάντας με τα όσα προηγήθηκαν κι ακολούθησαν.
No comments:
Post a Comment