Πόσο hate έχει φάει η προσπάθεια των Priest να γράψουν κάτι διαφορετικό από ευθύ heavy metal που παίζουν σαράντα χρόνια. Φώναζε το πράγμα ότι θέλουν να το γυρίσουν από την άλλη το ψάρι, από το κλείσιμο του Angel of Retribution με το Lochness. Ήθελε όπερα ο καράφλας, τι να κάνουμε τώρα. Αλλά ο μέσος μεταλλάς κολλημένος εκεί. Σαράντα χρόνια θα βγάζεις "μπρίκια κολλώ" και "πενκίλερς". Με το που σκάσει το απωθημένο γούστο, να τους κρεμάσουμε τους Priest.
Κι είναι άδικο, γιατί μουσικοί τέτοιας αξίας, με τόση πείρα (και μπύρα) κι εγνωσμένη αξία, πρέπει να αφήνονται ελεύθεροι να δημιουργήσουν κατά το δοκούν. Τι μπορεί να πάει στραβά; Με τους Priest, τίποτε. Αν ήταν τίποτε Metallica κι έγραφαν αντίστοιχο άλμπουμ, ούτε ο ίδιος ο Νοστράδαμος δεν θα είχε προβλέψει το μεγαλείο καταστροφής.
Το Nostradamus δεν κερδίζει τόσο σε ποιότητα αλλά σε πρωτοτυπία. Για τα average Judas Priest δεδομένα είναι κάτι διαφορετικό, ένα εναλλακτικό μουσικό αφήγημα. Διπλό άλμπουμ που αναπόφευκτα θα έχει κι αδύναμες στιγμές. Εδώ έχει αδύναμες στιγμές το Screaming for Vengeance και το Killing Machine, ο Νοστράδαμος δεν θα έχει; Αλλά σαν σύνολο στέκεται μια χαρά, είναι θελκτικό, έχει απόλυτο λόγο ύπαρξης. Είναι το είδος του άλμπουμ που μετά την ακρόαση δεν μένει έντονα κάποιο κομμάτι (με δεδομένο πως οι ποιο δυνατές στιγμές είναι Prophecy, Persecution και Visions), αλλά θα με καλέσει σε τακτικά διαστήματα να το ξαναπαίξω, να ευχαριστηθώ την ιστορία του Γάλλου αμφιλεγόμενου "προφήτη".
Το μεγαλύτερο μουσικό πρόβλημα στο άλμπουμ το εντοπίζω πως υπάρχουν πολλές στιγμές χαλαρότητας, όπου ο Halford παίζει μπάλα μόνος του και στην κλασσική Priest μουσική αυτό δεν είναι κι ότι καλύτερο. Το teamworking στη μπάντα πάντα δούλευε υπέρ του αποτελέσματος, εξού κι η μεγαλύτερη αδυναμία του άλμπουμ. Από την άλλη αυτό όριζε η concept απόδοση του έργου που ήθελαν να δώσουν στο κοινό, οπότε κάνω τα στραβά μάτια και το δέχομαι.
No comments:
Post a Comment