Δεν ξέρω τι πλανήτες συγχρονίστηκαν ή γαλαξίες έπαθαν κοκομπλόκο, οι Priest είπαν ότι θα γράψουν ότι καλύτερο έχει ακουστεί στο μεταλλικό σύμπαν κι απλά το έπραξαν. Η καλύτερη metal φωνή, το καμάρι της LTBQ κοινότητας (ομοφοβικοί πάρτε τα αρχίδια μου, ο Halford σας κατουράει), το απόλυτο κιθαριστικό δίδυμο (Κ.Κ/Tipton θα λέτε και θα κλαίτε), ο πιο γλυκούλης μπασίστας (όλοι θέλουμε τον Ian Hill για θείο) κι ο Scott Travis o ντράμερ που έπαιξε το απόλυτο drum intro (βλέπε Painkiller).
Εννιά ισάξια τραγούδια (κι ένα instrumental που τιμάει τους Manowar) επαναπροσδιόρισαν το heavy metal κι έθεσαν τις απόλυτες τιμές της μεταλλικής γαματοσύνης.
Το εναρκτήριο απόλυτο hit, είναι το πιο αδύναμο κομμάτι του δίσκου (για τέτοιο επικό μεγαλείο μιλάμε). Όταν ακολουθεί το Hell Patrol, ένα συγκινητικό έπος που οι στίχοι του βάφτισαν πόσες μετέπειτα μπάντες.
All Guns Blazing, Leather Rebel και Metal Meltdown, μουσικό ολοκαύτωμα, πως γίνεται να γράφεις τέτοιες κομματάρες ύστερα από τόσους επιτυχημένους δίσκους; Οι άλλοι (όλοι οι υπόλοιποι) γιατί δεν μπορούν;
Night Crawler, δεν ξέρω αν το έγραψαν για το συμπαθή Γερμανό μέλος των X-Men (προφανώς όχι, αλλά θέλω να έχω τις νερντουλίστικες φαντασιώσεις μου), ο καράφλας δίνει μαθήματα φωνής, πως να αποκτήσουν ζωή οι στίχοι μέσα από μυθική ερμηνεία. Συνέχεια με το Between the Hammer and the Anvil που είναι το heavy metal το ίδιο.
A Touch of Evil, ένα κομμάτι που χτίζει ατμόσφαιρα και στρώνει χαρακτήρα στους ακροατές για να φθάσει στο αποκορύφωμα "You're possessing me" και να ανατριχιάσουν οι γαλαξίες που λέγαμε παραπάνω.
Το One Shot at Glory είναι το τέλειο κλείσιμο, αισιόδοξο κι καταπραϋντικό για όλο τον metal ορυμαγδό που βίωσε ο ακροατής με το Painkiller.
No comments:
Post a Comment