Dream Theater - Falling into Infinity (1997)

 Το Falling into Infinity είναι το άλμπουμ που βρίζουν όλοι οι Theaterάκιδες φίλοι μου. Δεν έχει Kevin Moore (κι ας έχει τον μεγάλο Sherinian), ο LaBrie τραγουδάει σαν κανίβαλος, έχει διάρκεια καταναγκαστικών έργων και το εξώφυλλο είναι αίσχος.

Ας τα πάρουμε από την αρχή, λείπει ο ιθύνων νους της μπάντας. Ο Moore ήταν το μαγικό μπαχαρικό που έδινε άλλη γεύση στη μουσική των Dream Theater, το secret ingredient. Ο Petrucci με τον Portnoy προφανώς την παλέψαν μια χαρά και χωρίς αυτόν, η μπάντα προχώρησε, ήρθε κι ο καράφλας με τα Apple γκατζετάκια αλλά η αλλαγή ήταν πασιφανής. Και στο Falling Into Infinity ήταν εμφανής προς το χειρότερο. Έγραφαν, έγραφαν μουσική για το άλμπουμ, αλλά ξέχασαν να την μεταμορφώσουν (συνθέσουν) σε τραγούδια. Όλο το άλμπουμ είναι σαν άμορφη μάζα (βλέπε τον Clayface) που δεν οδηγεί πουθενά τον ακροατή (με αναπόφευκτα χασμουρητά). Τα δύο κομμάτια που βρίσκω πιο πολύ ουσία και με ελκύουν είναι τα Lines in the Sand και Trial of Tears, καθόλου τυχαίο ότι είναι τα δύο άνω των δέκα λεπτών συνθέσεις. Το υπόλοιπο άλμπουμ είναι απλά πολύ μπλα μπλα κι από τηγανίτα τίποτα.

Ο James LaBrie δεν είναι προικισμένος με καλή φωνή. Αλλά είναι εργαλείο ο τύπος. Όταν πέσει πάνω στον σωστό παραγωγό ή στο κατάλληλο μουσικοσυνθέτη που θα του γράψει ακριβώς τι να τραγουδήσει, μπορεί να κάνει παπάδες. Η απόδειξη είναι στο Human Equation που δίνει αριστουργηματική ερμηνεία σε αυτά που του έγραψε ο Arjen. Όταν όμως το παίρνει πάνω του, βγαίνει αυτό το πράγμα που ακούγεται στο Falling into Infinity. Μία σκοτεινή επιθετική φωνή που, μονοδιάστατη, ενοχλητική. Η φωνή του LaBrie είναι μόνιμο πρόβλημα στους δίσκους των Theater, η οποία ακροβατεί μεταξύ του άριστου αποτελέσματος και της τραγικής αποτυχίας. Εδώ είχαμε το δεύτερο.

Η διάρκεια του άλμπουμ. Δεν μπορώ να καταλάβω το εξής παράδοξο. Βγάζει μία μπάντα ένα κακό άλμπουμ, είναι σε κακή περίοδο, πιέσεις από δισκογραφική, αλλαγές στα μέλη, χίλια δύο μπορεί να έχουν συμβεί. Όλα καλά έως εδώ. Η μπάντα το ξέρει ότι με αυτό που θα κυκλοφορήσουν δεν θα χέζουν τα βρακιά τους από χαρά οι οπαδοί. Γιατί πρέπει να είναι ατελείωτο σε διάρκεια; Βγάζεις που βγάζεις το μούφα δίσκο, κράτησε τον μικρό σε διάρκεια. Να είναι το μαρτύριο μικρότερο, λίγο έλεος δηλαδή.

Τέλος, έχουμε το εξώφυλλο. Καταλαβαίνω πως η φάση είναι progressive, οπότε το εξώφυλλο πρέπει να είναι ψαγμένη κουλτούρα κι έτσι, αλλά αυτό δεν απαγορεύει ένα εξώφυλλο να είναι κακομούτσουνο. Δύο βλαμμένοι που κάθονται σε αυτοσχέδιες πλατφόρμες και κοιτούν ο ένας τον άλλον με κιάλια (και υπάρχει κι ένας τρίτος ματάκια που τους μπανίζει με το δικό του κιάλι - ο οποίος είναι ο ακροατής). Ωκεανός, κιάλια, αποστάσεις, στατικότητα, τα πιάνω όλα αυτά, θολοκουλτούρα για ονειροπόλους αλλά το εξώφυλλο παραμένει μάπα. Και μιλάμε για τους Theater που έχουν δώσει επικά εξώφυλλα (σχεδόν όλα).