Lizzy Borden - My Midnight Things (2018)

 Πάντα ήθελα να πάρω ένα Lizzy Borden δίσκο. Το όνομα της μπάντας μου ασκούσε μία έλξη. Η λέξη Lizzy έχει την ευθεία παραπομπή στους Thin Lizzy και το Borden έχει κάτι heavy, ήταν μέταλλο η φάση. Κάνοντας λίγη έρευνα στο θέμα, ανακάλυψα πως το όνομα προέρχεται από μία ζουρλή αμερικάνα του 19ου αιώνα που έσφαξε τους γονείς της με τσεκούρι. Όποτε τα αδέρφια Harges που ξεκίνησαν τη μπάντα θεώρησαν πως πρέπει να τιμήσουν το θηλυκό Βορίδη και να διαιωνίσουν το όνομα μέσα από τη μουσική τους.

Έχω πάρει πρέφα πως οι Lizzy Borden δημιούργησαν δυνατό όνομα στα 80s με δυνατές κυκλοφορίες και γερά hits. Μάλλον έπρεπε να επενδύσω σε εκείνους τους δίσκους πρώτα πριν αποκτήσω το πιο πρόσφατο My Midnight Things (σε limited edition clear pacific blue marbled vinyl παρακαλώ). Νούμερο 215/300 (πσσσσσσστττττ, τι λες τώρα...).

Δίχως να μην ξέρω τι να περιμένω από τα αδέρφια Harges, δεν μπορώ να πω πως ξετρελάθηκα με το My Midnight Things. Εύπεπτες sleazy heavy/hard rockιές σε good feeling κλίμα, όχι απαραίτητα κακό, αλλά μάλλον θα έπρεπε να το πάρω σε CD το άλμπουμ αντί του clear pacific blue marbled βινυλίου. Η μουσική του δίσκου είναι κάπως ρηχή (δίχως να χάνει σε αξιοπρέπεια και ποιότητα). Η περιγραφή του χρώματος του βινυλίου (πάμε άλλη μία,... clear pacific blue marbled) έχει μία πιο περίπλοκη δομή από ότι θα ήθελα από έναν heavy δίσκο. Αλλά ok, Lizzy Borden είναι αυτοί, μάλλον είχα παρανοήσει κάποια πράγματα.

Υπάρχει βέβαια κι ένα ακόμη πρόβλημα στο άλμπουμ, τα φωνητικά του Gregory Harges. Έβαλε μπόλικα κανάλια ο τύπος για τη φωνή και το αποτέλεσμα δεν ήταν καλό. Σαν να ακούς Ghost σε χορωδία, είναι που είναι μαρτύριο οι Ghost από μόνοι τους, πόσο μάλλον σε χορωδία. Το κομμάτι A Strange to Love είναι το καλύτερο παράδειγμα, το οποίο φθάνει σε επίπεδα εκνευρισμού (το σημείο we are, we are numb, we're what we've become δεν παλεύεται χωρίς αλκοόλ και ναρκωτικά). 

Κι η αισθητική του δίσκου κάπως με χάλασε, αφού όλο το artwork είναι η φάτσα του Lizzy Borden σε στάση Blackie Lawless, με αυτό το micro-χαμόγελο και το βλέμμα της αγελάδας. Η επιθυμία μου έγινε πραγματικότητα, έχω Lizzy Borden στη συλλογή μου, παίζουν που και που στα ηχεία μου αλλά τελικά περισσότερο κρατάω το clear pacific blue marbled βινύλιο.