The Cure

 

Disintegration (1989)

Join the Dots (2004)

Αν και δεν είμαι fan των Cure ήρθα πολλές φορές σε επαφή με τη μουσική τους και την κουλτούρα τους, μπάντα φαινόμενο με σκληρό οπαδικό κίνημα στην Ελλάδα. Αγνοούσα την υπαρξή τους μέχρι ένα ωραίο βράδυ Σαββάτου σε ένα παζάρι βιβλίων μου τράβηξε το ενδιαφέρον μία Ελληνική έκδοση σειρά κόμικ με το όνομα "Το Κοράκι". Από τις εκδόσεις Πάρα Πέντε υπό την κατηγορία Metal Comics (ώπα λέω, εδώ είμαστε) με έναν τύπο στο εξώφυλλο που θύμιζε μπλακμεταλλά διαγωνιζόμενο στο GNTM. Ήταν και το παζάρι λίγο underground, όλες οι τιμές ήταν για σκότωμα οπότε το τσίμπησα. Το κόμικ είναι πασίγνωστο, η ταινία ακόμη περισσότερο δε, αλλά αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση είναι πως στην ροή των στριπ υπήρχαν και ξέμπαρκοι στίχοι από κομμάτια μίας μπάντας με το όνομα The Cure.

Στην εποχή που το internet ήταν ακόμη στα γεννοφάσκια του, δεν ήταν εύκολο να κάνω τις απαραίτητες συνδέσεις και να βρω τις πληροφορίες που χρειαζόμουν για να κατανοήσω το τι έπαιζε με την όλη φάση. Στίχους από διάφορες ποπ/ροκ μπάντες συναντούσαμε σε διάφορα περιοδικά/κόμικ Ελληνικών εκδόσεων με χαρακτηριστικό παράδειγμα το Σπάιντερμαν του Καμπανα. Τέρμα καρακιτσαριό ενδιάμεσα στις ιστορίες του Τοιχοσκαρφαλωτή και του Χάλκ να μπαίνουν στίχοι από Ace of Base και Duran Duran αλλά μέχρι εκεί έφθανε η αντίληψή τους. Ακόμη και σήμερα δεν έχω ιδέα αν οι στίχοι των Cure είναι και στο αυθεντικό κόμικ The Crow ή ήταν ακόμη μία ευφάνταστη ιδέα του κλασσικού Έλληνα μπάρμπα/εκδότη που έμαθε πως το βασικό θέμα της ταινίας έπαιξε το Burn των The Cure, οπότε ας χώσουμε στίχους τους να γεμίσουμε σελίδες.

Η ξενέρα με τους The Cure συνεχίστηκε αργότερα όταν έμπλεξα με μία περίεργη μίνιμαλ γκοθού από την Πανόρμου. Κανονικά και μόνο που είναι από τη Πανόρμου, τι δουλειά έχω εγώ με τη βαζελοπεριοχή. Ύστερα η γκόμενα ήταν τσιλιβήθρα και χωρίς τα προσόντα της προβλεπόμενης 90's γκοθού (υπέρβαρη με τριάντα κιλά make up και καρπουζομπομπόνια). Έπρεπε να τα έχω λάβει τα μηνύματα. Η απόλυτη ντεκαβλέ εμπειρία ήταν όταν πέρασα ένα ολόκληρο βράδυ στο σπίτι της, σετάροντας το καινούργιο της PC, ρυθμίζοντας το δίκτυο και γενικότερα να κάνω των IT χαμάλη, υπό τη μουσική των Cure να παίζει στο loop, εκείνη σε έναν καναπέ ξάπλα να παρακολουθεί μία μπουροδκουλτουρέ ταινία (ίχνος φιλοξενίας να με κεράσει έναν γκαϊφέ ή ένα φοντάν), αμίλητη, άκοσμη, άοσμη κι απόκοσμη. Δεν με ξαναείδε και δεν άκουσα ξανά Cure. 

Μέχρι που γνώρισα τον Cure-a συνάδελφο Μηχανικό βάρδιας που περάσαμε ένα ολόκληρο project μαζί και μου ζάλιζε τα παπάρια από το πρωί μέχρι το βράδυ με αυτούς τους παπάρες. Όπως είχε δηλώσει ο ίδιος άκουγε Metallica αλλά κάποια στιγμή ανακάλυψε πως δεν τον κάλυπταν και το γύρισε στους The Cure. Σκληροπυρηνικό κοινό το συγκρότημα στον Ελληνικό χώρο, αλλά μιλάμε για τεράστιους τραμπαρίφες.

Ώσπου μεγάλωσα, ωρίμασα και μπορώ να πω πως κατανοώ τις αρετές της γκοθικ/post punk μουσικής τους. Τόσο όσο βέβαια ώστε να έχω στη συλλογή μου το Disintegration (ίσως το καλύτερο άλμπουμ τους) κι μία ωραία συλλογή (4 CDs) με B-Sides, alternates κι άλλα τέτοια καλούδια.