Ελληνική doomdeath κυκλοφορία την οποία ανακάλυψα από το Forgotten Scroll που συμμετέχει ο Scrollkeeper, οπότε είπα να το τιμήσω. Σε format κασέτας γιατί τέτοιες μπουντρουμιές παίζουν καλύτερα στον φυσικό ήχο της ταινία
Ξεκινάει το Burial of Sanity και νοιώθεις πως είσαι σε dungeon του Daggerfall. Ειδικά όταν σκάει η πρώτη κιθάρα, βλέπεις το Necromancer και στο πρώτο ουρλιαχτό έχεις φορτώσει rage γιατί συνειδητοποιείς πως αν δεν μπεις σε overkill mode δεν θα βγεις ζωντανός από εκεί μέσα. Σφίξε μπράτσα, δώσε πόνο κι οργή γιατί ο κόσμος των Elder Scrolls δεν είναι για soft φλώρους.
Η αργόσυρτη βοθρομπουντρουμίλα συνεχίζεται και στο Diseace of Human Minds γιατί το dungeon είναι δαιδαλώδες (και πήχτρα στα glitches). Πώρωση, σκοτεινή rpgιδικη γκάβλα (ε τι, μόνο οι powerαδες?), χώνουν άγρια τιμώντας ένα άκρως υποτιμημένο μουσικό ιδίωμα.
Το Humanity's Crucifixion γαμεί και δέρνει, ειδικά στην ολοκλήρωσή του που μπαίνει η κιθαριστική doomια να αποτελειώσει ότι πλάσμα έχει το θράσος να είναι ακόμη ζωντανό.
Το καλύτερο (κατ' εμέ) κομμάτι του άλμπουμ είναι το Shattered Reality που έχει όλα εκείνα τα αγνά χαρακτηριστικά που αγαπούν όλοι οι fan του doomdeath. Όχι ότι τα υπόλοιπα κομμάτια δεν υπηρετούν τον ίδιο σκοπό αλλά το η Θρυματισμένη Πραγματικότητα γάμησε λίγο παραπάνω από τα υπόλοιπα. Ιδανικό κλείσιμο με το ομότιτλο να δηλώνει ξεκάθαρα
In the dark they shall fall, there is nothing to save them
Life shall suffer, Inside the Catacombs of Terror
Υπάρχει λόγος ότι μουσική που δημιουργεί κλειστοφοβική ατμόσφαιρα τρόμου είναι τόσο αγαπητή, παρόμοιοι λόγοι που κάποιος αγαπά να παίζει εξίσου κλειστοφοβικά dungeon crawler παιχνίδια τρόμου. Η ψυχαγωγική και καλλιτεχνική αναζήτηση που φλερτάρει με το αίσθημα επιβίωσης και κυριαρχίας είναι γλυκιά. Είναι το αποτύπωμα της ίδιας της ζωής που από τις πρώτες στιγμές της ύπαρξης έρχεται αντιμέτωπη με σκληρές πραγματικότητες και μόνιμη επαγρύπνηση. Για αυτό βάζω να παίζει Slough of Despair και ξεκινώ campaign Daggerfall.
No comments:
Post a Comment