Helloween - Better than Raw (1998)

 Μία όμορφη ημέρα, στo ιστορικό metal section του Μετρόπολις (Ομόνοια) είχα αποφασίσει να τσιμπήσω σκληρή deathιά κι αναζητούσα στα ατελείωτα δισκάκια την σωστή και τίμια επιλογή. Ενθουσιασμένος (όπως πάντα) όταν βρίσκομαι σε έναν ωκεανό γαμάτης μουσικής να ψάχνω το holy grail του πιο aggressive genre της metal μουσικής. Κι όσο χαιρόμουν τα υποψήφια δισκάκια, σκάει στον όροφο ένας κατεστραμμένος μαλλιάς, με ΑΕΚτζίδικη αμφίεση - ελαφρώς ξεβαμμένο μαύρο τζιν, μπότα εργάτη της ΔΕΗ, κατάμαυρο T-Shirt και μαύρο ελεεινό ξεκούμπωτο πουκάμισο. Μαλλί που είχε να πλυθεί από το τελευταίο πρωτάθλημα του Άρη και βλέμμα αγελάδας που περνάει κορονοϊό.

Για κάποιο γαμημένο λόγο, ελκύω σαν μαγνήτης αυτούς τους κατεστραμμένους τύπους. Δεν ξέρω αν φταίει η βλαμμένη φάτσα μου ή ότι τους επεξεργάζομαι οπτικά περισσότερο χρόνο από όσο πρέπει. Η χαρούμενη αναζήτησή μου είχε λάβει τέλος, έπρεπε να ασχοληθώ με τον μαλάκα που ξεκίνησε να μου μιλάει λες κι είμασταν φίλοι. Ελεύθερη κατάδυση ολυμπιακών επιδόσεων στη μιζέρια και την καταστροφή, άρχισε να μου λέει ασυναρτησίες (που έβγαζαν κάποιο νόημα), για τον αυστηρό πατέρα του, τον αδερφό του που είχε αυτοκτονήσει και τη μάνα του που τον είχε αποκηρύξει γιατί έπεσε κάποια στιγμή στα ναρκωτικά. Επειδή όμως δεν είμασταν σε συνέδριά των Ναρκομανείς Ανώνυμοι αλλά στο Metropolis, έπρεπε να γίνει και μία σύνδεση με τον χώρο. Σύμφωνα με τον "φίλο" είχε μπει δυνατά στη φάση των Children of Bodom κι αυτό τον οδήγησε στην πρέζα. Νόημα δεν ξέρω αν βγάζει αλλά η αλήθεια είναι ότι αν ακούς όλη μέρα Children of Bodom μία πρέζα τη χρειάζεσαι. Η ουσία ήταν μάλλον έπρεπε να ξεχάσω τη deathιά εκείνη την ημέρα.

Αυτοί οι τύποι, πέρα από το ατελείωτο ασυνάρτητο μπλα μπλα, είναι και πολύ touchy-feely. Πρέπει να μου έδωσε τουλάχιστον τρεις αγκαλιές όσο διαρκούσε η λογοδιάρροιά του. Κι ok, να δεχτώ αγκαλιά από έναν bro (λέμε τώρα), χάθηκε να συναντήσω και κανένα κατεστραμμένο γένους θηλυκού να είναι λίγο πιο ευχάριστη η αγκαλίτσα. Anyway, θεώρησα σε εκείνη τη δεδομένη στιγμή πως έπρεπε να δώσω ένα θετικό μήνυμα στον φίλο. Εκτός των άλλων είχε κάτσει μπάστακας να δει τι θα αγοράσω. Τι πιο θετικό από τους happy happy Helloween. Έτσι κατέληξα με το Better than Raw που δίνει την positive ενέργεια με την τύπισσά στο εξώφυλλο να μαγειρεύει κολοκύθες στο τσουκάλι της (πολλά ναρκωτικά λέμε).

Αργά ή γρήγορα θα μάζευα όλη τη δισκογραφία των Helloween, η οποία είτε απογοητεύει ή συγκλονίζει, έχει ένα αδιαμφησβήτητο status. Ακόμη και σε κυκλοφορίες σαν το Better than Raw, το οποίο σπάω το κεφάλι μου ότι αρχικά προοριζόταν για EP. Είχαν πάει από τη δισκογραφική στο στούντιο που έγραφε η μπάντα και ρωτούσαν για το διάδοχο του The Time of the Oath. Ο Weikath θα τους είπε "Λοιπόν έχουμε ένα φοβερό hit, το I Can, ένα κομμάτι που την παλεύει το Time κι ένα χαρούμενο το Hey Lord. Βάζουμε και μία live εκτέλεση ενός κλασσικού, έτοιμο το EP". Κι η απάντησή από τη δισκογραφική ήταν "Ποιο EP ρε μπάρμπα, τώρα που το power metal πουλάει σαν τα ζεστά ψωμάκια θα κυκλοφορήσουμε EP? Κόψτε το λαιμό σας, βάλτε ότι σαβούρα σας έχει ξεμείνει να γεμίσει ο δίσκος. Θα βάλουμε και μία DnD μάγισσα ντυμένη πορνοστάρ στο εξώφυλλο, θα πουλήσουμε τα κερατά μας."

Και κάπως έτσι βγήκε μία (ακόμη) μέτρια κυκλοφορία σαν το Better than Raw. Όχι αδιάφορη, αλλά κακομοιριές σαν το Push, το Revelation ή το Lavdate Dominvm δεν νομίζω να έλειπαν σε κανέναν οπαδό.