Κυριολεκτικά το πρώτο μέτριο άλμπουμ των AC/DC έπειτα από ένα ονειρικό σερί επτά ροκ διαμαντιών (τέτοια σερί μόνο ο Κόκκαλής κι ο Μαρινάκης). Έπρεπε κάπως να ξεκουραστούν κι αυτά τα έρημα τα αδέλφια Young. Αυτή η πρεμούρα εκείνη την εποχή να βγάζουν δίσκο κάθε χρόνο (ή το πολύ διετία) τους έφαγε. Όχι ότι δεν θα επέστρεφε η έμπνευση (όπως κι έγινε), αλλά η πτώση ήταν αναμενόμενη. Μιλάμε βέβαια για τους AC/DC, που ύστερα από το Black Album, έγραψαν το For Those About To Rock... Άλλες μπάντες θα το έληγαν εκεί το παιχνίδι, θα έκαναν περιοδείες για είκοσι χρόνια, θα διαλύονταν, σόλο καριέρες, επανένωση μετά από χίλιά ζόρια και παρακάλια για να παίξουν (ξανά) το Black Album.
Έχουν κάθε δικαίωμα να γράψουν κι ένα Flcik of the Switch. Είναι όμως τόσο μαλακία όσο λένε; Όχι, μαλακία άλμπουμ δεν το λες. Από πλευράς εκτέλεσης έχει ένα rhythm session που πρέπει να διδάσκουν στα μουσικά πανεπιστήμια (εκεί που σπούδαζαν οι Theater). Ο ήχος των εξάχορδων θερίζει, η μίξη και παραγωγή είναι για σεμινάριο κι η φωνή του Brian Johnson στα καλύτερά της. Λείπει όμως η έμπνευση στις συνθέσεις. Τα κομμάτια σαν τα έγραψε μία AC/DC τεχνητή νοημοσύνη κι απλά μπήκαν στο στούντιο. Από τις δέκα συνθέσεις δεν ξεχωρίζει καμία (ασυνήθιστο για AC/DC). Σαν να έγραψαν δέκα φιλερ τραγούδια, να έχουν να γεμίζουν τα μελλοντικά τους άλμπουμ, αλλά η Atlantic τους έπρηξε τα παπάρια να τα κυκλοφορήσουν σε άλμπουμ. Και πάλι όμως ο δίσκος ακούγεται, ένα expanse στο AC/DC multiverse που δεν θα έπρεπε να χαλάει κανένα οπαδό.
Από πλευράς στίχων, εκεί κι αν πήρε φωτιά η τεχνητή νοημοσύνη. Όχι ότι από τους AC/DC υπήρχε καμία απαίτηση για βαθυστόχαστους στίχους. Ουδεμία έκπληξη στα "λόγια" των τραγουδιών που (για μία ακόμη φορά) θα "μιλήσουν" για γκόμενες, δύσκολες γκόμενες, περίεργες γκόμενες, ένα bedlam (τι στον πούτσο είναι τούτο;) στο Βέλγιο και για σεξ στο σκοτάδι (και καλά κλείνει ο διακόπτης, σκοτάδι στο δωμάτιο κι αρχίζουν οι ερωτοτροπίες - πολύ νόημα λέμε).
No comments:
Post a Comment