Jeff Loomis - Plains of Oblivion (2012)

 Ο Jeff Loomis θα είναι για πάντα ο κιθαρίστας των Nevermore. Σε εκείνη την μπάντα τον γνώρισα κι υποκλίθηκα στο μεγαλείο του. Αδιαφορώ για το πέρασμά του στους Arch Enemy ή τα ατελείωτα guests που έχει κάνει. Χώρια που η πλειονότητα των guests είναι η γνωστή απάτη "έλα να παίξεις 5 δευτερόλεπτα solo σε ένα κομμάτι για να βάλουμε το sticker με το όνομα σου στο εξώφυλλο του άλμπουμ". Στους Nevermore o Loomis ξεδίπλωσε ταλέντο κι ικανότητα, είχε το κατάλληλο περιβάλλον να μεγαλουργήσει. Στέλεχος μίας ιστορικής ομάδας που έπαιξε καλύτερη μπάλα κι από τη Barcelona του Messi, Iniesta και Dani Alves.

Οι Nevermore δεν υπάρχουν πια, ο Warrel Dane άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο και καθαρά για νοσταλγικούς λόγους ήθελα να αποκτήσω κάτι από τις solo δουλειές του Loomis. Σαν τη φθοριονιτραζεπάμη που θα λάβει ένας πρεζάκιας, μη έχοντας πρόσβαση στην αυθεντική παραμύθα.

Δεν είμαι φαν των guitar instrumental άλμπουμ, θεωρώ πως πάσχουν από έλλειψη καλών ιδεών. Και λογικό είναι, αφού ένας κιθαρίστας θα φέρει τις καλύτερες ιδέες του στην "κανονική" του μπάντα για να παράξει μία τεράστια επιτυχία. Το αντεπιχείρημα "τα instrumental άλμπουμ έχουν διαφορετικό συνθετικό προσανατολισμό", δεν το ακούω καν. Πάνω σε ένα εξαιρετικό ριφ μπορείς να "χτίσεις" ένα κομμάτι που θα μείνει στην αιωνιότητα, με τη σωστή φωνή κι ουσιαστικό rhythm session. Στα guitar instrumetal όλοι "δουλεύουν" για την εξάχορδη και να θέσουν το πλαίσιο για τα σολαρίσματα. Εκτός κι αν είσαι ο Buckethead που αποτελεί κοσμοϊστορική εξαίρεση.

Πρόσθετα στην ως τώρα παπαρολογία μου, το Plains of Oblivion έχει φωνητικά. Σε τέσσερα κομμάτια η Christine Rhoades (ποια είναι τούτη πάλι) και σε ένα ο Ihsahn (νταξ, αυτόν τον ξέρουν όλοι), δίνουν την vocal πινελιά τους. Κι όπως γίνεται πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις, μπόλικοι καλεσμένοι κιθαρίστες να ρίξουν κι αυτοί καμμιά πενιά. Friedman, Tony Mac Alpine, Attila Vörös και Chris Poland (όλους τους Megadeth μάζεψε) δίνουν το παρών, ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα από τον αρχιερέα του Guitar Guild, Jeff Loomis.

Το άλμπουμ "βρωμάει" (με την καλή έννοια), Nevermore. Και με αυτό τον άξονα το αντιμετωπίζω και το χαίρομαι που υπάρχει στη συλλογή μου να το απολαμβάνω. Υποκατάστατο μεν, αλλά δεν απογοητεύει. Οπότε job's done, mission accomplished, δώσε βάση και κοίτα φάση.