Με πρότυπα τον συμπατριώτη του Kipelov των Aria και τον Eric Adams (κατευθείαν στα βαριά), ένα ακόμη heavy metal λαρύγγι είχε γεννηθεί. Όμως ο μουσικός προσανατολισμός του μεταλλικού vision δεν είχε βρει το δρόμο του. Η μουσική κληρονομιά της Σοβιετικής Ένωσης, όπως και κάθε κομμουνιστικής χώρας, ήταν για τον πούτσο. Εμβατήρια, μουσική για στρατιωτικές παρελάσεις, αργός στακάτος ρυθμός κατάλληλος μόνο για βηματικό συγχρονισμό. Καταδικασμένη λοιπόν η αναζήτηση του κατά κόσμον Maxim Adrianov στο χέβι μέταλ γιουνιβέρς να οδηγηθεί σε Doom μονοπάτια.
Ο ήχος είχε βρεθεί αλλά όχι ο στίχος. Με τους υπόλοιπους Scald συμπαραστάτες υπήρξαν διαφωνίες για το αν θα έπρεπε να εντρυφήσουν σε folk ή χριστιανικά μονοπάτια. Μέχρι που στις αρχές των 90s ήρθαν σε επαφή με τους ορθόδοξους Doomάδες Anamnesis Vitae κι έπειτα πήραν την απόφαση πως η θεματολογία πρέπει να είναι Βίκινγκς, Σκανδιναβική μυθολογία και Σλαβική παράδοση.
Από Ross (the Boss?) μετονομάστηκαν σε Scald, όνομα ταιριαστό για εκείνους που θα έδιναν heavy μελωδία σε επωδούς για κερασφόρους βασιλιάδες. Και το 1997 θα κυκλοφορήσουν το καλύτερο άλμπουμ του είδους, ένα artifact που τοποθετείται δίπλα στο Mjolnir, το Gungir, περιτριγυρισμένα από Ulfberht σπαθιά.
Η τραγική μοίρα δεν άφησε τον Argyl να γευτεί επίγεια την χαρά της κυκλοφορίας, αφού πέθανε σε ένα σιδηροδρομικό δυστύχημα ένα μην πριν γίνει το release του άλμπουμ.
Στη ζωή του ο Agyl απόλαυσε τη μουσική που τόσο αγάπησε κι έβαλε κι ίδιος έναν τεράστιο ογκόλιθο, στην υπέργεια αίθουσα της Valhalla,spirit will live forever.
Gods light the fire's torch by Valhalla keep,
And in sigh of that not to be, In the darkness burn, Anger of waves boiling the sea
Throw to foots of rocks, The shore drowning their Earths what the sea give
No comments:
Post a Comment