When the mist of the morning falls, A silence calls from the faith
Baying at the window of my wondering, Everything is faded, growing near to the ground
Hiding in a corner of the doorway, The light is the fear of the shadow
Near the leaves where the locust leaps, The spider's under the streets
In her catacomb museum, Her lovers' mausoleum
With the kiss of the killing doors, The darkness creeps down the stairs of my vision and I feel the walls inside
I feel someone inside me now
Υπάρχει άνθρωπος πάνω στον πλανήτη που δεν θέλει να γευτεί την heavy μελοποίηση τέτοιων τέλειων στίχων? Πραγματικά, υπάρχει άνθρωπος που δεν θα νοιώσει με μία τέτοια εμπειρία. Υπάρχει τέτοιος ακαλλιέργητος μαλάκας?
No comments:
Post a Comment