Είχα προσμονή να "γευτώ" το πρώτο άλμπουμ των "ορθόδοξων" Queensrÿche μετά τα μαλλιοτραβήγματα με τον καράφλα. Todd La Torre πίσω από το μικρόφωνο, καινούργια δισκογραφική, πάμε για τα καλύτερα. Είχα ξεβουλώσει τα αυτιά μου και ξεκολλήσει το κεφάλι μου από νοοτροπίες "για να σας δω καινούργιοι ντεμέκ Queensrÿche, που θα σας συγκρίνω με τα διαμάντια του παρελθόντος, τολμάτε να βγάλε ομώνυμο δίσκο". Όλα τα vibes ήταν θετικά το εξώφυλλο - σκουριασμένη λαμαρίνα πλοίου - γαμούσε κι έδερνε, πάτα play και φύγαμε.
Η εισαγωγή X2 ήταν σωστή, τίμια, αλλά το Where Dreams Go to Die το περίμενα πιο aggressive. Δεν ήταν άσχημο κομμάτι, αλλά κάπως soft για να ανοίξει ένα άλμπουμ που όφειλε να δώσει απαντήσεις. Ίσως το Spore να ήταν πιο κατάλληλο που έχει περισσότερη original Queensrÿche δομή.
Παρά την αστοχία στο "άνοιγμα", το Queensrÿche είναι πολύ καλό άλμπουμ κι επαληθεύει τις προσδοκίες. Αν το δούμε βέβαια από την κυνική πλευρά της ως τότε δισκογραφίας της μπάντας, σιγά τις προσδοκίες. Το Dedicated to Chaos (με το ανεκδιήγητο Wot We Do) είχε προηγηθεί, δεν μπορείς να πας πιο χαμηλά από τέτοιο σκουπίδι. Δεδομένου όμως ότι μιλάμε για μία καινούργια εποχή, έπρεπε η κυκλοφορία να είναι safe. Συνταγή Empire, πάμε με το μηδέν στην άμυνα κι αφήνουμε τα δυνατά ρεφρέν να πάρουν το παιχνίδι με το under 1.5 να κλειδώνει από τις στοιχηματικές εταιρείες.
Ο La Torre παίζει σωστή μπαλίτσα και μοιάζει σαν να ήταν από πάντα ο τραγουδιστής της μπάντας. Εξαιρετικός στα In This Light και Fallout (οι καλύτερες στιγμές του άλμπουμ) αλλά δίνει ρέστα και στο "πάμε λίγο το γκάζι" εξαιρετικό Vindication.
Χωρίς να είμαι ο μεγαλύτερος οπαδός των Rÿche, ευχαριστήθηκα ιδιαίτερα το άλμπουμ της νέας τους εποχής. Κι η συνέχεια στην πορεία τους, έφερε δικαίωση αφού κυκλοφορούν ανά διετία υλικό που ανταποκρίνεται στο τεράστιο όνομα που έχτισαν με τα πέντε πρώτα χρυσά "δεκάρια" τους.
No comments:
Post a Comment