Όντας τέρμα αντικοινωνικό άτομο, με την συμβατική έννοια του όρου, απεχθάνομαι καθιερωμένες οικογενειακές συνάξεις. Δεν έχω αντίρρηση να μαζευτώ με φίλους σε ένα σπίτι, να χλαπακιάσουμε σπληνάντερα ενώ θα βλέπουμε Marvel ταινίες, αλλά για family gatherings, γενέθλια, επετείους ή γιορτές, βγάζω φλύκταινες.
Η σύζυγός μου όμως έχει αντίθετη άποψη και πρέπει να συμβιβαστώ με κάποιες κοινωνικές νόρμες, όπως έχει συμβιβαστεί κι εκείνη με τον αλλοπρόσαλλο χαρακτήρα μου. Επίσης έχει ένα τεράστιο σόι, τα επτά αδέλφια (στην Ελλάδα θα άνοιγαν ταβέρνα). Κάθε χρόνο, υπάρχει το προγραμματισμένο preChristmas family party, στο οποίο θα μαζευτούν επτά οικογένειες, με παιδιά, σκυλιά, κι η πρεσβύτερη πεθερά μου να ευφρανθεί με το μίνι βασίλειο που έχει δημιουργήσει.
Η πρώτη μου εμπειρία με αυτό το party ήταν δραματική (όχι ότι με τα χρόνια έγινε πιο εύκολο). Άνθρωποι, παιδιά και τετράποδα να ξεχύνονται από παντού, δίχως έλεος, δίχως σωτηρία. Η σύζυγός να με έχει παρατήσει για να συναναστραφεί με τους φυσιολογικούς ανθρώπους-συγγενείς κι εγώ σε μία γωνιά μόνος μου να μοιάζω με άστεγο της Ομόνοιας.
Μέσα σε κλίμα απόγνωσης κι αποδοχής πεπρωμένου, σκάει στα ηχεία του σπιτιού της κουνιάδας μου, το Walking in the Air του Howard Blake. Μέχρι εκείνη την ώρα είχα την εντύπωση ότι ήταν ένα original Nightwish κομμάτι (θα μπορούσε), αλλά γρήγορα έκανα τους απαραίτητους συνειρμούς για το ότι οι Φιλανδοί το είχαν διασκευάσει (απελπισμένος ήμουν, όχι ηλίθιος). Ήταν μια μικρή απόδραση, για λίγα λεπτά η μουσική του Howard Blake δημιούργησε μία σφαίρα προστασίας στο δράμα που ζούσα και μου υπενθύμισε πως ο κόσμος μου είναι πιο όμορφος από τις βαρετές συμβατικές κοινωνικές νόρμες. Για λίγα λεπτά ένοιωσα ελεύθερος.
Ώσπου το κομμάτι τελείωσε, ακολούθησε το τζινκιλμπελ, έφριξε το σκυλί, γαμήθηκε ο Δίας και συνεχίστηκε το μαρτύριό μου.
No comments:
Post a Comment