Rhapsody - The Dark Secret

 - The Dark Secret (2004)

- Symphony of Enchanted Lands II: The Dark Secret (2004)

- The Magic of the Wizard's Dream (2005)

- Live in Canada 2005 - The Dark Secret (2006)

Από το The Dark Secret EP, ξεκίνησε το νέο τεράστιο saga των Rhapsody. Συμβόλαιο με την Magic Circle Music του Joey DeMaio, συνεργασία με Christopher Lee, sky was the limit.

Όποιος αναλύσει αυτή τη μετάβαση των Rhapsody με ψυχρή λογική, ήταν μία κομβική αλλαγή που μετάλλαξε τη μπάντα και χάθηκε πλέον το true μεγαλείο που είχαν κατακτήσει με το μοναδικό τους ήχο των πρώτων άλμπουμ. Προφανώς και συνέχισαν να γράφουν την ίδια μουσική (μέχρι και σήμερα), σε όποια έκφανση του ονόματος Rhapsody κι αν υπομείναμε εμείς οι οπαδοί, αλλά έπειτα το Dark Secret δεν υπήρξε γυρισμός.

Υπερτονίστηκε η παρουσία της larger than life περσόνας, Christopher Lee, με αποτέλεσμα να ακούμε περισσότερες απαγγελίες παρά μουσική. Ο ήχος μπήκε σε εργοστάσιο παραγωγής πλαστικού, οι Rhapsody έπαψαν να είναι μπάντα και μετατράπηκαν σε commercial project. Ήταν οι Ευρωπαίοι εκπρόσωποι του (τότε) Manowar οράματος, με μπόλικο μπάτζετ στη διάθεσή τους κι η εμπορική επιτυχία ήταν μονόδρομος. Το αν αυτός ο στόχος επιτεύχθηκε ή όχι, δεν το γνωρίζω (άλλη όρεξη δεν είχα, να ψάχνω τα κερατιάτικα οικονομικά στοιχεία της εταιρείας του DeMaio), αλλά αν κρίνω από την πορεία της Magic Circle Music, δεν πρέπει να πήγαν καλά τα πράγματα.

Η υπερπροβολή του Christopher Lee δεν νομίζω να ήταν κι η καλύτερη απόφαση. Στο Τον έβαλαν (γέρο άνθρωπο), να τραγουδήσει σε όποια γλώσσα υπάρχει το The Magic of the Wizard's Dream, προκειμένου να δικαιολογήσουν ένα ακόμη EP (ο ορισμός του αρμέγματος). Τις ίδιες μαλακίες βλέπαμε κι από Manowar με το Father να εκτελείται (κυριολεκτικά) σε δεκαπέντε γλώσσες (χωρίς Christopher Lee ευτυχώς).

Θυμάμαι με νοσταλγία εκείνη την εποχή που στο φόρουμ του RPG.gr είχαμε χεστεί από τη χαρά μας με το Symphony of Enchanted Lands II: The Dark Secret. Οι περισσότεροι οπαδοί το βλέπαμε ως μία ποιοτική αναβάθμιση που θα έφερνε τη μπάντα να δώσει full potential και να δούμε κυκλοφορίες που θα ξεπερνούσαν τα αρχικά τους διαμάντια. 

Πλέον με πιο ορθολογιστική ματιά, διαπιστώνω πως ήταν η αρχή του τέλους.