Ανήκω στην κάστα των "σκληρών καριόληδων" που όταν τους θίξεις τον εργασιακό εγωισμό τους θα πετάξουν την αθάνατη ατάκα "εγώ φιλαράκο δουλεύω από 12 χρονών". Έπειτα από ενδελεχή έρευνα, διαπίστωσα πως η πλειοψηφία των "καριόληδων" το μόνο που δουλεύουν από την ηλικία των 12 είναι το καβλιτσέκι τους κι έχουν πάει το επίπεδο τεμπελιάς σε legendary επίπεδα. Στην καλύτερη περίπτωση να έχουν μία αμυδρή επαφή με περιστασιακή εργασία όπως η αφεντιά μου. Γνωρίζοντας βέβαια πως στις μαύρες εποχές των γονιών μου, που ο μπαμπάς μου όντως δούλευε από τα 12 του σε μηχανουργείου του Πειραιά, σε συνδυασμό με νυχτερινό Γυμνάσιο, νομίζω πως καλύτερα να το βουλώσουμε εμείς οι καριόληδες.
Η εφηβική αμειβόμενη εργασία μου, περιλάμβανε απογεματινή ενασχόληση σε βιοτεχνίας της γειτονιάς μου, οικοδομή (εργατικό σάντουιτς for the win!) και νυχτερινή αφισοκόλληση. Το τελευταίο ήταν και το αγαπημένο μου μιας και γούσταρα το νυχτερινό περίπατο σε μία Αθήνα που δεν φοβόσουν να κυκλοφορήσεις. Ακόμη και συνδεσμίτες της Ορίτζιναλ που είχα πετύχει επί της Νέας Ιωνίας, πίσω από το παλιό γήπεδο της ΑΕΚ, δεν με είχαν ενοχλήσει (πέρα από τη μαλακία ατάκα "δεν πιστεύω να κολλάς τίποτε αφίσες για το γαύρο"). Με παρέα ραδιόφωνο κι Επικοινωνία FM, θα έκανα τον αφισοκολλητή ακόμη και σήμερα.
Καμία όμως από τις παραπάνω εργασίες δεν είχε τη διαδικασία αγγελία-συνέντευξη-πρόσληψη. Συνήθως ήταν κάποιος λεχρίτης, γνωστός των γονιών μου, που έψαχνε κάποιον πιτσιρικά. Η επίσημη πρώτη μου συνέντευξη ήρθε λίγα χρόνια αργότερα, πριν ακόμη ολοκληρώσω την εφηβεία μου.
Την interview παρθενιά μου την πήρε η εταιρεία Promotion Group. Ακόμη μία απάτη του Ελληνικού επιχειρείν που στρατολογούσε απελπισμένους νέους για μεροκάματο (καλύτερα μία χιλιάρα μηχανή και θάνατο), τους φόρτωνε μία τσάντα με κινέζικα προϊόντα και τους έστελνε πόρτα-πόρτα περιπλάνηση να βρουν κορόιδα που θέλουν να αγοράσουν σκουπίδια. Στα 90s υπήρχε άνθηση σε τέτοια επιχειρηματικά αποβράσματα, σε εταιρείες τηλεφωνικών πωλήσεων (άλλη απάτη) και στους οργανωμένους ζητιάνους των φαναριών. Πιστεύω πως η τρίτη περίπτωση ήταν η πιο αξιοπρεπείς. Τουλάχιστον στα φανάρια θα έβγαζες και λίγο παραδάκι.
Tην πρώτη και τελευταία μου μέρα εργασίας στην Promotion Group, φορτώθηκα την πολύτιμη τσάντα με τα "προϊόντα" κι έπειτα από τις οδηγίες του προσωπικού μου professional coach, πήρα σβάρνα τα εμπορικά στενά της Αθήνας. Έχωσα στο φορητό μου CD player το τεράστιο άλμπουμ των Savatage μήπως και την παλέψω. Η εναλλακτική επιλογή ήταν ενδοφλέβιά ένεση ηρωίνης, αλλά που να βρω τον dealer μου στις 8 το πρωί.
Ομολογώ πως η Αθήνα των 90s ήταν πανέμορφη για πρωινό ηλιόλουστο περίπατο. Η οπτική ώσμωση της παλαιάς πόλης με την ακμάζουσα ανάπτυξη της εποχής, σε συνδυασμό με τον ήχο αθάνατων ύμνων όπως Legions και Strange Wings, ήταν μοναδική απόλαυση. Οι ανεκτίμητες μυρωδιές καμένης βενζίνης από Fiat και Lada εξατμίσεις, μπουγάτσα, τυρόπιτα και φρεσκοκομμένος καφές. Περίεργες φάτσες, λουμπεναριό της βιοπάλης που κάθε ένας από αυτός θα μπορούσε να είναι ο Mountain King. Μία υπερπαραγωγή μηδενικού μπάτζετ.
Αν δεν είχα και τη γαμωτσάντα να μου ξεσκίζει την πλάτη από το κουβάλημα, η φάση θα ήταν καλύτερη. Χώρια η απόλυτη ντροπή να μπαίνεις απρόσκλητος σε κάθε κατάστημα και να προσποίησέ πως ήρθε ο μεγάλος πραματευτής. Περισσότερη αξιοπρέπεια θα είχε να παρίστανα τον ζητιάνο που θέλει λεφτά για την ηρωίνη που λέγαμε.
Πάνω στην ακρόαση του White Witch είχα ήδη πάρει την απόφαση πως η βάρδια κατάντιας δεν θα ολοκληρωθεί. Επέστρεψα στα headquarters της Promotion Group να δηλώσω επίσημα την παραίτησή μου. Φρόντισα να τους ρίξω κι ένα κομμουνιστικό παραλήρημα για το πόσο ζημιά προκαλούν στην κοινωνία με το να δημιουργούν ανούσιες θέσεις απασχόλησης και να βάλουν στον πάτο τους τη φράση "καμία δουλειά δεν είναι ντροπή". Δεν έκατσα να τους το αναλύσω περαιτέρω γιατί είχα να περιμένει η CDάρα στο player να παίξει στο repeat.
No comments:
Post a Comment