Παιδάκι στην τρίτη Δημοτικού, κατά τη διάρκεια της Αριθμητικής κάνω το μοιραίο λάθος να ψάξω να βρω το χάρακά μου στο μεταλλικό πλέγμα που υπήρχε κάτω από τα θρανία. Το χουντόσπερμα που είχαμε για δάσκαλο, για κάποιον αδιανόητο λόγο δεν του έκατσε καλά η κίνησή μου. Θεώρησε ύποπτη την ενέργειά μου, είχε νεύρα γιατί δεν μπορούσε να κάνει σεξ με το προβληματικό του μόριο, ιδέα δεν έχω. Κατέβηκε από την υπερυψωμένη έδρα του κι ήρθε να ερευνήσει τι μυστήριο παίζει κάτω από το θρανίο μου. Δίπλα στην κασετίνα με τα όργανα γεωμετρίας, είχα το τυλιγμένο σάντουιτς που με περίμενε να το καταβροχθίσω στο διάλλειμα. Φραντζολάκι με βούτυρο, τυρί ένταμ και ζαμπόν (οι μαμάδες εκείνης της εποχής είχαν γαστρονομική φαντασία μηδέν).
Ο γαμώπουστας δάσκαλός μου, θεώρησε πως χλαπακιάζω το σάντουιτς στα κρυφά την ώρα του μαθήματος. Μιλάμε για πολλά κιλά νοημοσύνης. Άθιχτα τυλιγμένο με αλουμινόχαρτο φραντζολάκι, αλλά εγώ το μασαμπουκώνω στα κρυφά. Μεγαλύτερο λάθος της μεταπολίτευσης ήταν πως δεν κρεμάστηκαν σε δημόσια θέα όλοι οι συνεργοί της χούντας, πρωτεργάτες, συνεργοί, βασανιστές, υποστηρικτές, οι πάντες. Η Ελλάδα άνευ όλης αυτής της ανθρώπινης σαβούρας θα είχε μετατραπεί σε Μονακό που λέει κι η φασιστόγρια στο ραδιόφωνο.
Πίσω στην ιστορία, τον πιάνουν τα διαόλια τον μαλάκα, αρχίζει να ουρλιάζει σαν δαιμονισμένος και με αναγκάζει να σηκωθώ όρθιος και να φάω το σάντουιτς μπροστά στους συμμαθητές μου ενώ το μάθημα θα συνεχιζόταν. Η παιδαγωγική μέθοδος στα καλύτερά της, να ταπεινώσει ένα μικρό παιδί, δημιουργώντας του τραύμα που θα κουβαλάει ολόκληρη τη ζωή, άνευ λόγου κι αιτίας.
Θυμάμαι πόσο με έπνιγε το δίκιο, πόσο ήθελα να κλάψω αλλά δεν του έκανα τη χάρη του καριόλη. Έπνιξα τον πόνο, προσπάθησα να ολοκληρώσω το σάντουιτς όσο πιο γρήγορα και το πρώτο πραγματικό μίσος για τέτοιους γαμώσπιτους ανθρώπους δημιουργήθηκε μέσα μου.
Πως να μη γουστάρω ορθόδοξο νιχιλιστικό black metal των Judas Iscariot.
We are the reigns to which butchery gives,
it is ours to kill and ours to spare
No comments:
Post a Comment