Saxon - Hell, Fire and Damnation (2024)

 Όταν οι Saxon κυκλοφόρησαν το Lionheart, είχα την πεποίθηση ότι θα είναι το τελευταίο τους άλμπουμ. Πάει γέρασαν πια, θα κλείσουν την τεράστια πορεία τους με ένα άλμπουμ διαμάντι και θα αποσυρθούν σε κάποιο πλούσιο ράντζο στην Αριζόνα να τρώνε crunchwraps. Υποθετικό σενάριο που έβγαζε απόλυτο νόημα για μία μπάντα που μοίρασε σαγόνια στο πάτωμα στα 80s, κι επέστρεψε στα 90s να γαμήσει κόσμο (όσους άφησε αγάμητους ο Crusader).

Κι όμως, από το Lionheart κι έπειτα, οι πούστηδες κυκλοφορούν σταθερά ανά διετία το ένα διαμάντι πίσω από το άλλο. Στα αρχίδια τους η ηλικία, η κόπωση, η έμπνευση για νέες ιδέες, σταθεροί στις αξίες τους παραδίδουν αγνό heavy metal στα μούτρα, να το ακούς ξανά και ξανά.

Έχω χάσει κάποια επεισόδιά (π.χ. το Carpe Diem δεν το έχω αποκτήσει - ακόμη), είμαι σίγουρος ότι είναι αριστούργημα, αλλά το Hell, Fire and Damnation με την απίστευτη εξωφυλλάρα του σατανάκια Péter Sallai, ήταν πολύ τσουτσουμπρούτζου για να το προσπεράσω. Και πολύ σωστά έπραξα.

Χωρίς τον τιτάνα Paul Quinn στην παρέα τον οποίο αντικαθιστά ο διαμαντοκέφαλος Brian Tatler, θα γράψουν φρέσκια metal μουσική για να τραγουδήσει στα 73 του ο Biff Byford. Δεν μπορώ να μπω στην ψυχολογία των rockstars αυτού του επιπέδου, εγώ στη θέση τους θα είχα προτιμήσει τα crunchwraps (τα οποία γαμούν και δέρνουν).

Υπάρχουν πολλά πράγματα που αγάπησα στο Hell, Fire and Damnation. To ομότιτλο κομμάτι που φέρνει Spawn νοσταλγία, τα ψυχαγωγικά There's Something in Roswell και Kubla Khan and the Merchant of Venice, κι η heavy metal καταιγίδα Witches of Salem. Το προσωπικό μου αγαπημένο είναι Madame Guillotine, ένα κομμάτι γεμάτο από Saxon μουσικά κλισέ που όμως βρίθει φρεσκάδα. Δεν υπάρχει κάποια έκπληξη στα 42 λεπτά που διαρκεί ο δίσκος αλλά δεν νομίζω πως ακούει κανείς "νέο δίσκο Saxon" για τον παράγοντα έκπληξη.

Στο δια ταύτα, ακόμη κι αν είχα εγκαταλείψει τους Σάξωνες το 2004 μετά το Lionheart, θα είχα μία απόλυτα γεμάτη εμπειρία. Όμως σαν γνήσιοι Βρετανοί δεν γνωρίζουν πότε πρέπει να σταματήσουν και σε αντίθεση με την εθνική τους ομάδα που παίρνει τα παπάρια μου σε κάθε Euro, οι Saxon σηκώνουν κούπα με κάθε τους κυκλοφορία εδώ και τριάντα χρόνια.