Πόσες φορές ένοιωσα πραγματικό δέος στη ζωή μου; Δύσκολη ερώτηση. Σίγουρα στο μπασκετικό έπος του 1987 με τις βολές του Αργύρη Καμπούρη, την πρώτη φορά που οβίδα από τον καταπέλτη μου χτύπησε τον αντίπαλο πύργο στα Κάστρα και Πολιορκητές, στην ερώτηση της Ravel Puzzlewell, όταν πρωτογεύτηκα πιτόγυρο στο κέντρο της Αθήνας ...
Υπήρξαν πολλές φορές που το σώμα μου γουργούγλιασε στην μοναδική πρώτη εμπειρία ή σε συγκλονιστικές στιγμές που εξελίσσονταν γύρω μου. Υπάρχει όμως κι ένα κατά παραγγελία επαναλαμβανόμενο δέος που ανυψώνει πνεύμα, σώμα, δημιουργεί θεϊκό μεγαλείο και κάθαρση. Η δεύτερη πλευρά του Hammerheart.
Η τριλογία που ολοκληρώνει την τελειότητα του καλύτερου Bathory άλμπουμ. Song to Hail up High, Home of Once Brave και One Rode to Asa Bay κι αυτόματη ψυχοσωματική μεταφορά στον κόσμο του Talisman, ήρωας πλέον, που πρέπει να διεκδικήσει το Crown of Command.
Τα τέσσερα κομμάτια που έχουν προηγηθεί στο άλμπουμ βρίθουν επική Βίκινγκ τελειότητα, αλλά έπρεπε να υπάρξει κι η απόλυτη κορύφωση που θα σε μεταφέρει στη Valhalla, τον τελικό προορισμό κάθε αληθινού πολεμιστή.
Valhalla - Deliverance Why've you ever forgotten me, έχουμε τραγουδήσει άπειρες φορές μπροστά στους Βάρδους, κανείς όμως δεν μπόρεσε να ανοίξει τις αιώνιες πύλες με τη μουσική του όπως ο Quorthon.
O Σουηδός Metal Warlord, στο Hammerheart κατόρθωσε το απόλυτο, έφθασε στο απόγειο των ικανοτήτων του, παρέδωσε το magnum opus στην ανθρωπότητα. Λαμβάνοντας ως δεδομένο ότι έχει πεθάνει (αν επέστρεφε στη ζωή ως Lich King δεν θα μου έκανε καμία έκπληξη), το Hammerheart εγκλωβίζει όλες τις Bathory μουσικές αρετές στο υπέρτατο σημείο επικογαματοσύνης. Από όσους δεν μασάνε στο DnD να παίζουν τον άχαρο (και βαρετό σύμφωνα με πολλούς χαχόλους) αλλά κύριο ρόλο του Fighter, ο Thomas Börje Forsberg έχει την αιώνια ευγνωμοσύνη μας.
No comments:
Post a Comment