Evergrey - In Search of Truth (2001)

 

Στην περίοδο των mid 20's του κάθε νεαρού ανθρώπου, έρχονται υπαρξιακές φλασιές από το πουθενά κατά το πόσο είναι ξεχωριστός/η κι αν υπάρχει μία κοσμική συνομωσία γύρω από το πρόσωπό του. Στους φυσιολογικούς ανθρώπους, τέτοιες περιστασιακές αναζητήσεις προκύπτουν μετά τα 25 χρόνια που η ζωή έχει πάρει την κάτω βόλτα (γιατί η κάνουλα των γονέων έχει κλείσει) και το πρόσημο του ερωτήματος είναι πάντα αρνητικό. Κοινώς, "γιατί γαμώ την πουτάνα μου όλα πάνε σκατά στη ζωή μου".

Είχα ζήσει τέτοιες φρίκες. Στην εργασία μου, έμπλεκα μόνιμα με αρχιδοπαπάρες, γκόμενες γιοκ κι όταν προκύπταν ήταν πυροβολημένες στον εγκέφαλο, οι φίλοι μου έφεραν κι εκείνοι μία καλοπροαίρετη μαλακία που έσπαγε μπάλες, όλα σκατά. Η λογική εξήγηση ήταν πως ο μαλάκας της υπόθεσης ήμουν εγώ, ή πιο σωστά οι επιλογές μου. Αλλά παρα-ήταν απλή εξήγηση, οπότε ένα πιο περίπλοκο σενάριο συνωμοσίας γύρω από την ξεχωριστή ύπαρξή μου, ήταν πιο θελκτικό.

Και σκάνε οι Evergrey στη ζωή μου με το τρίτο τους θρυλικό άλμπουμ. In Search of Truth, δισκάρα μεγατόνων, progressive/power από Σουηδία μεριά την εποχή που η μέταλ μούσικη ζούσε το απόλυτο εμπορικό όνειρο. Κι ένα concept προσωπικής επιβεβαίωσης, αφού αναφέρεται σε έναν παπάρα που η ζωή του ήταν γεμάτη σκατά, ο τύπος ήταν για το φρενοκομείο αλλά τα είχε αποδώσει όλα σε ένα σενάριο απαγωγής από εξωγήινους. Κι επειδή οι Evergrey είναι από τις μπάντες με deep as fuck στιχουργικό περιεχόμενο, η αλληγορία ταιριάζει απόλυτα στις μαλακισμένες εξηγήσεις που δίνουμε για το κατά πόσο είναι για τον πούτσο η ζωή μας.

Καλή φάση οι στίχοι, αλλά χωρίς την κατάλληλη μουσική ενδυμασία, who gives a fucking fuck. Ο Tom Englund που γράφει όλη τη μουσική και κάνει παραγωγή (με τον Andy LaRocque) είναι ιδιοφυία κι οι Evergrey παικταράδες στο studio. Τα κομμάτια είναι όλα ένα κι ένα, προσεγμένα, σενιαρισμένα, αποστειρωμένα από ανούσια layers πλήκτρων/κιθάρας (βλέπε Dream Theater), αλλά με προσήλωση στη μουσική ουσία που θα εγκλωβίσει και ταξιδέψει τον εγκέφαλο.

Το Watching the Skies είναι το καλύτερο δείγμα για το τι παίζει με τους Evergrey και την καλλιτεχνική αντίληψή τους. Στο άλμπουμ υπάρχουν κι οι - βουρ στον μεταλ πατσά - όπως το The Masterplan (που έγινε βιντεοκλίπ και το έπαιζαν διαρκώς στο TV Wars να γουστάρουμε), υπάρχουν και τα φουλ συναισθηματικά, λέγε με State of Paralysis, αλλά στην πλειονότητα του δίσκου κυριαρχούν οι progressive groove κιθάρες, ο ενισχυμένος ρυθμός των 4/4 κι η μοναδική φωνή του Tom Englund.

Η φωνητική ερμηνεία είναι ιδεατή. Ο πούστης ο Englund εκτοξεύει μία πλειάδα συναισθημάτων σε κάθε του στίχο, δίνει ψυχή σε κάθε τραγούδι, επαναπροσδιορίζει το είδος που δημιούργησαν οι τιτάνες προκάτοχοί του.

Το In Search of Truth, υποσυνείδητα σίγουρα με βοήθησε. Τέτοιες direct εμπειρίες με τέχνη σε κάνουν σοφότερο πέρα τον τομέα της ψυχαγωγίας. Κι τα άλμπουμ των Evergrey κατέχουν αυτή την ιδιότητα όσο κανείς άλλος.