Δεν πρόκειται για άλμπουμ, αλλά για διακήρυξη. Ο Jon Schaffer ήθελε να βγάλει όλη την οργή ενάντια σε έναν κόσμο που φλερτάρει με την καταστροφή και δρα με περίσσεια υποκρισία στις επιταγές του σύγχρονου πολιτισμού. Και το έκανε με τον μόνο τρόπο που ξέρει, να γράψει μουσική και να κυκλοφορήσει ένα άλμπουμ γνωρίζοντας πως η φωνή του θα ακουστεί. Κι έπραξε πολύ σωστά σε αντίθεση με τα γεγονότα μίας δεκαετίας αργότερα.
Εκτιμώ ιδιαίτερα το προτζεκτ Sons of Liberty, τη θεματολογία που θίγει και την εποχή που πραγματοποιήθηκε. Σε μία περίοδο που ο πλανήτης γαμήθηκε γιατί οι απανταχού καπιτάλες δεν είχαν πάρει χαμπάρι πόσο εύθραυστο είναι αυτό το οικονομικό σύστημα με κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις, οι πνευματικοί άνθρωποι οφείλουν να υψώσουν τη φωνή τους. Κι ο Jon Schaffer το έκανε. Με μία ελαφριά δόση ψέκας (να τα λέμε κι αυτά), αλλά όποιος μπορεί να το δει αντικειμενικά, προς τη σωστή κατεύθυνση. Δεν χρειάζεται κάποιος να πιστεύει σε ερπετόμορφους ή στα 5G εμβόλια για να γνωρίζει πως την περίοδο που οι τραπεζίτες είδαν να χάνουν τη γη κάτω από τα πόδια τους, φρόντισαν να εκμεταλλευθούν κάθε πτυχή του σάπιου συστήματος (το οποίο οι απανταχού λαοί της γης συντηρούμε - γιατί είμαστε ζώα) και να την βγάλουν καθαρή (και κάτι εκατομμύρια κακομοίρηδες να επωμίζονται τη νίλα).
Από μουσική πλευράς, το άλμπουμ στέκεται όμορφα (με δεδομένες τις ρεαλιστικές προσδοκίες). Ο Schaffer παίζει τα πάντα, drum machine και πιάνει και το μικρόφωνο. Δεν έχει άσχημη φωνή, αλλά από το Sons of Liberty project καταλαβαίνει κανείς γιατί η τεράστια επιτυχία των Iced Earth έχει κεντρικό πυλώνα τις κατά καιρούς φωνάρες που επιστράτευε στα άλμπουμ.
Το αρχικό Jekyll Island είναι τεράστιο έπος, με τις trademark κιθαριστικές Iced Earth αρετές που έχουμε αγαπήσει, τον Schaffer να δίνει πόνο στη φωνή, αφυπνίζοντας τους πολίτες. Η συνέχεια του άλμπουμ κινείται σε μέτρια μονοπάτια. And it's ok, αν η ακρόαση γίνει με τη σωστή εγκεφαλική τοποθέτηση, λειτουργεί μια χαρά. Υπάρχουν ένα σωρό statements που ο δίσκος αναπτύσσει κι αυτό γίνεται απόλυτα οργανικά. Η πληροφορία μεταδίδεται, ο ακροατής γουστάρει η δουλειά γίνεται.
Μέχρι το κλείσιμο με το We the People. Ένα κομμάτι που γράφτηκε για να ξεσηκώσει, να ξεκινήσει την επανάσταση. Ήρθε η ώρα να βγούμε στους δρόμους και να ορίσει ο λαός την πραγματική Δημοκρατία Σαπιοκοιλιάδες, διεφθαρμένοι πολιτικοί, την έχετε πουτσίσει, θα σας σαπακιάσουμε μέχρι τελικής εξόντωσης ενώ θα τραγουδάμε
We the people Surround them Lock 'em down we'll have our way!
Tyrants! Complacency betrays us Liars! Congress now enslaves us
Το We the People (We Surround Them), έχει έναν καταλυτικό χαρακτήρα στην δομή τους άλμπουμ, του δίνει πνόη, σώμα και ψυχή.
Γνωρίζω πως το άλμπουμ έχει καπηλευθεί από αμερικάνικες (κι όχι μόνο) οργανώσεις που κινούνται στο χώρο του φασισμού/white supremacy/ψέκα made in USA, το γνωστό καρκίνο που μαστίζει την υδρόγειο. Και πρόκειται περί καπηλείας όπως με τον ίδιο τρόπο ο μέσος φασιστάκος “οικειοποιείται” εθνικά δομικά σύμβολα όπως σημαία, ιστορία, παράδοση, ενώ στην πραγματικότητα δεν έχει την παραμικρή αντίληψη της συλλογικότητας που ορίζει έναν πατριώτη, απέχει της πνευματικής καλλιέργειας ενώ βγάζει φλύκταινες με την ιδέα της επιστημονικής μέθοδο στην επιστήμη της ιστορίας.
Οι στίχοι, το art material ακόμη κι η δομή της ίδιας της μουσικής, δεν συνάδουν με απόψεις μίσους και απύθμενης βλακείας. Απομονώνω το Brush-Fires of the Mind άλμπουμ από όλες τις ενέργειες, του ιθύνοντα νου, που θα ακολουθήσουν τα επόμενα χρόνια κι αντιλαμβάνομαι πως το αποτέλεσμα με γεμίζει και συμφωνεί με τις αξίες και τη λογική μου σκέψη. Στους Sons of Liberty βρίσκω περισσότερο Alan Moore παρά Λιακόπουλο κι αυτό μου αρκεί.
No comments:
Post a Comment