Όσο γαμάτα βρίσκω τα άλμπουμ των Pretty Maids, τόσο "γάμησε τα" βρίσκω τα εξώφυλλά τους. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, κάθε Pretty Maids cover είναι σπονδή στην ασχήμια και την κακογουστιά, με το Sin-Decade να παίρνει το βραβείο. Το λογότυπο, που κι αυτό αλλάζει σε κάθε άλμπουμ, είναι αποκρουστικά κακό. Καταλαβαίνω πως προσπάθησαν να το προσαρμόσουν στο εξώφυλλο με τη σκηνή πανδαιμόνιου από ταινία του 1920 (πραγματικά δεν έχω ιδέα τι στον πούτσο βλέπω), αλλά ο γραφίστας που προσέλαβαν μάλλον είχε τελειώσει το ΙΕΚ Ακμή. Αν όντως προσέλαβαν γραφίστα και δεν έδωσαν τη δουλειά σε κάνα ψωλοκοπάνα πιτσιρικά που έλιωνε στην Amiga. Αυτή θα ήταν λογική εξήγηση για το αίσχος του εξωφύλλου, άλλωστε έπρεπε να εξοικονομηθούν λεφτά για να πληρωθεί η φίρμα της παραγωγής Flemming Rasmussen.
Η μουσική και τα κομμάτια του άλμπουμ φέρουν την εγνωσμένη Pretty Maids ποιότητα, δίνοντας ακόμη μία δισκάρα στο παλμαρέ της μπάντας. Χωρίς πατσοκοιλιές, άνευ fillers, ο δίσκος κυλάει σαν γάργαρο νεράκι από πηγές του Ολύμπου, εξαιρετικό μέρος να απολαύσει κανείς το Sin-Decade με ακουστικά ενώ κάνει ορεινή πεζοπορία για να εντυπωσιάσει alternative γκομενάκι που έχει αρχίσει να σιχαίνεται τα σαλβάρια και τη μαλακισμένη πειραματική μουσική.
Αγαπημένα κομμάτια τα απαιτητικά Running Out και Sin-Decade, κι ο hard rock οδοστρωτήρας In the Flesh.
Το άλμπουμ κλείνει με τη John Sykes διασκευή Please Don't Leave Me με την οποία θα λυγίσει ακόμη κι η σκληρή alternative τσούπρα, και γεμάτη δάκρυα θα δώσει στον μουρόχαβλο σύντροφο την πολυπόθητη αγκαλιά και πρόσκληση παρηγοριάς να γευτούν παρέα τα γυναικεία κάλλη της.
No comments:
Post a Comment