Θυμάμαι στα πρώτα χρόνια ύπαρξης του παγκόσμιου ιστού που είχα επισκευφθεί την official ιστοσελίδα των Dimmu Borgir. Στις άθλιες (από πλευράς design) HTML σελίδες που κοσμούσαν το web, η entry page των Borgir είχε τα τότε μέλη της μπάντας να στέκονται στα σκαλοπάτια ενός σπιτιού με το ένα χέρι σε ορθή γωνία (στάση ποδοσφαιριστή μετά από γκολ, δικαίωση κι έτσι) και μία λεζάντα με περιεχόμενο του στυλ "ότι και να κάνουν οι Cradle of Filth, εμείς το κάνουμε καλύτερο". Με μεταγενέστερη ορολογία θα λέγαμε πως οι Borgir είχαν ανοίξει μπιφτέκι με τους Filth για το ποιο είναι το πιο εμπορικό black metal συγκρότημα.
Πως να μην αγαπήσεις και τα δύο συγκροτήματα που προσφέραν τόσο αγνό γέλιο με τη μαλακία που τους έδερνε και να μην τιμήσεις τις κυκλοφορίες τους (για να είμαστε ενημερωμένοι στην εξέλιξη του beef). Και με τo Enthrone Darkness Triumphant οι Dimmu Burger (μιας και λέμε για μπιφτέκια) νομίζω πως βάζουν κάτω του Filth με τις τότε αντίστοιχες κυκλοφορίες τους. Μπαλαντζαρισμένο μεταξύ του εμπορικού majestic και της αρχικής black προσέγγισης της μπάντας, το καθιστά ως το πιο αντιπροσωπευτικό άλμπουμ στην ιστορία του συγκροτήματος κι ο δίσκος που τους έβαλε στα μεγάλα σαλόνια.
Το άλμπουμ έχει μπόλικη μουσική ποιότητα, νομίζω πως ο κάθε ένας που θα ακούσει τα Mourning Palace, Spellbound, In Death's Embrace, Entrance και A Succubus in Rapture θα τα ευχαριστηθεί. Δεν έχει να κάνει με το black metal (το οποίο μεταξύ μας στις πιο raw μορφές του δεν ακούγεται. Είναι εμφανής πόσο επηρέασε τη μπάντα η παρουσία του Stian Aarstad, του κιμπορντίστα που έφερε έναν διαφορετικό αέρα κι έβαλε το συγκρότημα να κινηθεί σε πιο κλασσικά μονοπάτια.
Η αλήθεια είναι πως όσο υπάρχει η ισορροπία της σκοτεινής πλευράς του κλασσικού ήχου με την μαυρίλα/βοθρίλα/καταχνίλα που ορίζει το ορθόδοξο black, εγώ σαν ακροατής το πάω το γράμμα. Η κατάχρηση στη μία ή στην άλλη φάση είναι που αρχίζει να χαλάει το πράγμα και να χάνει την ουσία του. Το ότι old school black μεταλλάδες είχαν πάρει σαν προσωπική σταυροφορία (the irony) την υπεράσπιση του πρωτόλειου ήχου που στην ουσία ήταν μία μπουκωμένη ανούσια ηχητική μάζα, πρέπει να αποτελέσει ενδιαφέρον θέμα για έρευνα στον τομέα της κοινωνικής ψυχολογίας. Οι Burger δεν μπήκαν σε αυτό το τρυπάκι (από την αρχή είχε φανεί αυτό) και για αυτό υπάρχουν (και χαιρόμαστε για αυτό) μέχρι και σήμερα, με μία αξιοζήλευτη πορεία.
No comments:
Post a Comment