Mayhem - Ordo ad Chao (2007)

 

Είχαμε μαζευτεί με τους φίλους μου σε ένα γκαράζ να παίξουμε λίγο μουσική. Λέμε θα διασκευάσουμε Mayhem, το καινούργιο τους άλμπουμ Ordo ad Chao. Ξεκίνησε το φιλαράκι μου στα τύμπανα να βαράει ταμπούρια σε ασύγχρονους ρυθμούς, να τσακίζουμε τα τάστα στις κιθάρες με ότι να 'ναι ανασταλτικά power chords, ο μπασίστας γέμιζε το χώρο με χαοτικές βαριές νότες, κι επειδή δεν είχαμε τραγουδιστή, μουγκρίζαμε όλοι μαζί. Κάναμε και καμμιά παύση που και που για να περάσουμε στο επόμενο κομμάτι, δίχως να δίνουμε πολύ σημασία σε τέτοιες λεπτομέρειες. Μετά από σαράντα λεπτά, βασανιστικής μουσικής, είχαμε κατορθώσει έναν μουσικό άθλο και νοιώθαμε πολύ γαμάτοι.

Πέρα από τις παπάτζες που πιστεύω εγώ κι οι φίλοι μου, το Ordo ad Chao είναι θελκτικό. Έχει μία ακροβασία μεταξύ μουσικού ακταρμά και θορυβώδους τυχαιότητας που δεν μπορεί να περάσει αδιάφορη. Στην τελική είναι black metal, οπότε τι νόημα έχει το οτιδήποτε. Δημιουργεί κλειστοφοβικό τρόμο, συναισθήματα παράνοιας και καλλιτεχνικό χάος; Ναι, ε τότε τελειώσαμε, job's done και πάμε για άλλα.

Μία κασέτα (γιατί τέτοιο πράμα μόνο σε κασέτα μπορεί να παίξει) της συλλογής μου που παίζει στα ηχεία μου μόνο όταν υπάρχει διάθεση παραφροσύνης, πνευματικής ανισορροπίας και χαοτικής τρέλας.

Royal Hunt - Paradox (1997)

Θυμάμαι όταν ήμουν φρέσκος εικοσάρης που με είχε παρασύρει ένας καλός μου φίλος στο να μαζευόμαστε σε σπίτια γνωστών του για βραδιές Magic the Gathering. Εκείνος πιο ψαγμένος στην κοινότητα των trading card gamers ήξερε πολύ κόσμο, εγώ απλά ακολουθούσα (με άγνοια κινδύνου). Ένα βράδυ που είχε οργανωθεί παρτίδα για οχτώ παίκτες όπου παίζαμε free for all με ομάδες των δύο ατόμων. Τρομακτικά χαοτικό παιχνίδι, ξεκινώντας με 80 life points, όπου η μία παρτίδα μπορούσε να κρατήσει ώρες. Ακόμη πιο τρομαχτικό ήταν το σπίτι στο Κερατσίνι όπου θα γινόταν το παιχνίδι. Ένα ημιυπόγειο ερείπιο κάποιου μαλλιά με φάτσα κι ύφος δολοφόνου, μαζί με κάτι άλλα ρεμάλια με εγκληματικές φυσιογνωμίες. "Που ήρθαμε ρε γαμώτο, με τι ψυχάκηδες μπλέξαμε" ήταν οι σκέψεις μου, ενώ το ενδεχόμενο να μη βγάλω τη νύχτα είχε αρχίσει να περνάει από το μυαλό μου.

Ξεκινήσαμε το παιχνίδι, εγώ με ένα μπλε deck full στα Counter spells και τα Mana Leaks να σπάω τις μπάλες των αντιπάλων μου κι ο φίλος μου με ένα μαυροκόκκινο deck να μοιράζει φωτιά και θάνατο. Στο δίπλα δωμάτιο, ο λέχρας ιδιοκτήτης του σπιτιού, είχε βάλει να παίζει μουσική (και καλά μουσική υπόκρουση για το event). Ήμουν τόσο απορροφημένος στο πολύπλοκο παιχνίδι που εξελισσόταν και δεν έδινα πολύ σημασία ούτε στους σαπισμένους από την υγρασία τοίχους, ούτε στον άθλιο φωτισμό (το σκηνικό θύμιζε χαρτοπαικτική λέσχη παλαιάς κοπής που πάνε κάτι τελειωμένη γέροι και παίζουν τις συντάξεις τους), ούτε τις βοθροντεθίλες που έπαιζαν στο δίπλα δωμάτιο. Ήμουν σε μία νιρβάνα, με απόλυτη συγκέντρωση, ώστε να κερδίσουμε το παιχνίδι και το σεβασμό των αντιπάλων (μπας και τη γλυτώσουμε).

Και κάποια στιγμή, ο ήχος που τρύπησε τη συγκέντρωσή μου, η μουσική που ενεργοποίησε αισθητήρες του σώματός μου και με έβγαλε με το ζόρι από το focus mood. Το River of Pain ακουγόταν από το δίπλα δωμάτιο (ποιος ξέρει τι mix είχε κάνει ο τύπος), μία υπέροχη φωνή, ένα πανέμορφο μελωδικό hard n heavy που δεν μπορούσα να το αγνοήσω. Ασυναίσθητα αφήνω τις κάρτες μου κάτω (face down φυσικά) και ρωτάω τον λέχρα, ποιο κομμάτι παίζει. 

Κάπως έτσι ανακάλυψα το υπέροχο συγκρότημα Royal Hunt, και τη μεγαλειώδη τους κυκλοφορία Paradox. Σε ένα μέρος και μία συγκυρία που δεν το περίμενα ποτέ. Κι όταν ήρθα σε ηχητική επαφή και με τα υπόλοιπα επικά μέρη του Paradox, τα αριστουργήματα Tearing Down the World, το Long Way Home, το Time Will Tell, την υπέροχη φωνή του D.C Cooper, τις μοναδικές μελωδίες που ξετυλίγονται από τα πλήκτρα και τις κιθάρες των Kjaer κι Andersen. Πανέξυπνα μουσικά θέματα που δένουν τόσο αρμονικά μεταξύ τους στις περίπλοκες δομές των επτά (συν το εισαγωγικό Awakening) κομματιών.

Αγαπημένο το Message to God, ένα τόσο τέλειο κομμάτι με σεμιναριακές μπασογραμμές, η κιθάρα με απλά ριφ να δίνει πάσες στην ξεσηκωτική φωνή του Cooper μέχρι να φτάσουμε στο τέλειο ρεφρέν. Το οποίο ρεφρέν "σπάει" για να χαρίσει πλήκτρα σόλο και να γεμίσει με προσδοκία τον ακροατή για το full force ρεφρέν που θα ακολουθήσει. Απλά γκάνβλα, που λένε και στο χωριό μου.

Το Paradox είναι από τα χρυσά δεκάρια του hard n heavy, από τα must που πρέπει κάθε άνθρωπος που σέβεται το heavy metal, τη μουσική γενικότερα και τον εαυτό του, να έχει ακούσει με ευλάβεια, προσήλωση και να πάρει τροφή για σκέψη.

Bruce Dickinson - Balls to Picasso (1994)

 

Για μία μεγάλη περίοδο εργαζόμουν μηχανικός βάρδιας με κυλιόμενο ωράριο, το οποίο άλλαζε ανά εβδομάδα. Ήταν από τις δυσκολότερες περιόδους της ζωής μου, είχα διαλύσει το βιολογικό μου ρολόι, αφού το σώμα μου δεν μπορούσε να συνηθίσει κυλιόμενη ρουτίνα της πρωινής/απογευματινής/βραδινής βάρδιας. Είχα πάψει να κοιμάμαι, τα νεύρα μου είχαν γίνει σαν τον Γόρδιο δεσμό, το σώμα μου μου φώναζε "τι θα γίνει ρε παπάρα, αποφάσισε επιτέλους αν θες να κοιμηθείς τη νύχτα ή όχι", ήμουν χάλια. Και σαν να μη έφθανε αυτό, ήρθε εκείνη την περίοδο η ερωτική πληγή, από εκείνες που πονάνε και φέρνουν κλάματα γεμάτα λυγμούς όταν δεν σε βλέπουν (κατέβαινα στο Μηχανοστάσιο τις νύχτες για να ρίξω κλάμα με την ησυχία μου).

Το συναισθηματικό ράκος επιβαρυνόταν από τους συναδέλφους μου που τις νύχτες τους άρεσε να βάζουν βαριά λαϊκά καψουροτράγουδα, που όσο κι αν τα σιχαίνομαι (από μουσικής άποψης), μπορώ να πω ότι επιδρούν μια χαρά σε κάτι ευαίσθητους (παρά το σκληρό παρουσιαστικό) τύπους σαν κι εμένα. Ώσπου ένα βράδυ απείλησα πως θα σπάσω κεφάλια αν βάλουν να παίξει ένας ακόμη νταλκάς υπό μορφή λαϊκού άσματος. Τα είχα πάρει στο κρανίο και για να με ηρεμήσει, ένας συνάδελφος βάζει να παίξει το Tears of the Dragon. Και ναι ρε φίλε, τι αγαλλίαση, ένοιωθα τη φωνή του Bruce να απαλύνει το άλγος της ψυχής μου, τι ερμηνεία, τι μελωδία, τι στίχοι, πόσο τεράστιο κομμάτι.

Slow I awake, Slowly I rise, The walls I built are crumbling...

Κάποιες φορές, το σωστό τραγούδι, έρχεται τη σωστή στιγμή και λειτουργεί σαν βάλσαμο. Και το καλύτερο κομμάτι του Balls to Picasso, το outsider της Dickinson δισκογραφίας, ήρθε για να σώσει την ημέρα (save the day δεν λένε οι Αμερικάνοι?). 

Ένα κομμάτι που φαίνεται παράταιρο στον υπόλοιπο δίσκο, τουλάχιστον από άποψης ποιότητάς. Το Balls to Picasso είναι περίεργος δίσκος, ειδικά αν συγκριθεί με τις υπόλοιπες κυκλοφορίες του Bruce (δεν συζητάμε να συγκριθεί με Maiden, η μέρα με τη νύχτα). Ο Roy Z μαζί με τον ξιφομάχο πιλότο, έγραψαν πολλά κομμάτια που ξεφεύγουν από τα συνηθισμένα. Πέφτει πολύ grungιά, πιο hard rock feeling, σε κάποιες σημεία ρίχνει και ραπιές ο Bruce και φτύνει έμπειρες ρίμες. Υπάρχουν πολύ καλές στιγμές εκεί μέσα, Cyclops, Shoot all the Clowns, Sacred Cowboys, αλλά κανένα δεν φθάνει τα δάκρυα του δράκου.

Το βινύλιο της συλλογής μου από τη Soloworks σειρά, έχει κερδίσει αρκετές ακροάσεις με το σπαθί του (είπαμε ξιφομάχος) και το φινάλε πάντα με ανταμείβει.

Απαρατήρητο δεν μπορεί να περάσει το εσωτερικό artwork που είναι λίγο περίεργο και το επιμελήθηκε ο ίδιος ο Bruce. Όποιος έχει ανοίξει το gatefold βλέπει μία δημόσια τουαλέτα της Ομόνοιας με τον Dickinson να ποζάρει με ύφος (άντε βγάλε τη φωτογραφία γιατί θέλω να κατουρήσω). Ίσως να κρύβεται έναν reference στους στίχους του Tears of the Dragon και κρυφό tribute στο Wall των Pink Floyd, ίσως όμως απλά τους είχαν τελειώσει οι ιδέες.