Μία κασέτα που αγόρασα καθαρά για να τιμήσω την τελευταία μου ημέρα στο στρατό, την πιο άχρηστη περίοδο της ζωής μου (ναι μεν ειδικές δυνάμεις, πεζοναύτης, χαμένος χρόνος δε). Είχα ζητήσει να απολυθώ πριν την πρωινή αναφορά, γιατί δεν είχα όρεξη να χαιρετίσω κανένα, ακόμη και τα παλικάρια που είχα φιλικές σχέσεις. Αν και δεν πέρασα άσχημα στο στρατό από πλευρά ασκήσεων ή αγγαρείας, ήταν μία βαρετή κατασκήνωση με φεστιβάλ κομπλεξισμού, φτηνής πατριδοκαπηλείας κι ατελείωτης ανοησίας. Οπότε δεν ήθελα να σπαταλήσω ούτε δευτερόλεπτο παραπάνω σε αυτό το βαρετό μέρος.
Ο ΒΑΥΔΜ που θα μου έδινε το απολυτήριο ήταν ένας Ανθυπαστιστής, από τους λίγους υπαξιωματικούς που μπορούσε να αρθρώσει ολοκληρωμένη πρόταση χωρίς να βραχυκυκλώσει ο εγκέφαλος του. Ήξερα ότι με συμπαθούσε, όπως οι περισσότεροι γαλονάδες της Μοίρας, αφού δεν προξενούσα προβλήματα, ήμουν τυπικός στις ασκήσεις/αγγαρείες κι πολύ καλές επιδόσεις στις βολές. Που και που τους υπενθύμιζα ότι είναι τα μεγαλύτερα παράσιτα του δημόσιου χρήματος, αλλά λόγω περιορισμένης αντίληψης δεν πολυκαταλάβαιναν τι τους έλεγα οπότε όλα αρντάν. Είχα χαρεί λοιπόν που η τελευταία φάτσα ντυμένη στα χακί ήταν ο συγκεκριμένος ΒΑΥΔΜ, μία τελευταία ευχάριστη νότα πριν βγάλω μία για πάντα το πράσινο μπερέ.
Μαζί με το απολυτήριο μου ζήτησε αν έχω ένα usb stick μαζί μου. Προφανώς κι είχα, άκρως απαραίτητο για τη θητεία μαζί με μωρομάντηλα και βιβλία. Ο Ανθύπας πριν μου δώσει το πολυπόθητο χαρτί μου “πέρασε” στο stick, την τότε δισκογραφία Napalm Death, δώρο για την καλή συνεργασία που είχαμε. Αντιφασίστας (έχει και τέτοιους ο στρατός), σωστός αντικομφορμιστής ο τύπος, ανέβηκε πολλά ακόμη σκαλιά στην αντίληψή μου, ήταν ωραίο να κλείνω την θητεία μου με μουσική από ένα συγκρότημα της ευρύτερης ηχητικής οικογένειας που αγαπάω.
Οι Napalm Death δεν είναι του γούστου μου, τις grindcore hardcore deathίλες τις βρίσκω κάπως βαρετές κι επαναλαμβανόμενες. Και να πούμε την αλήθεια, από μουσικής άποψης το grindcore είναι βαρετό κι επαναλαμβανόμενο με κομμάτια σφηνάκια διάρκειας ένα με δύο λεπτά. Κοινώς, λέμε ότι έχουμε να πούμε με ένα κοινωνικοπολιτικό σύνθημα, κοφτές death κιθάρες να παίζουν στο background, μπάσο στο maximum κι έτοιμο το τραγούδι, πάμε για το επόμενο να γεμίσει ο δίσκος. Έπρεπε όμως να τιμήσω τον τυπάρα τον Ανθύπα κι έτσι βρήκα κι αγόρασα την πρώτη κασέτα (old school κι έτσι) των Napalm Death που ο τίτλος και το εξώφυλλο μου έκαναν κλικ, δίχως δεύτερο κριτήριο.
Όταν παίζει στο κασετόφωνό μου, στίχοι βγαλμένοι κατευθείαν από το μέγαρο του Περισσού όπως
There will always come a threat once the plebs step out of line, A fabricated perpetrator biding his time
δίνουν το δικό μου salute στα λίγα (μα πάρα πολύ λίγα) άτομα που πραγματικά κέρδισαν το σεβασμό μου στο στρατό.
