Η core περίοδος της εφηβείας μου ήταν στα 90s, παρέα με μία γενιά που στιγματίσαμε το παγκόσμιο γίγνεσθαι (πόσο γαμάτοι είμαστε οι πούστηδες). Το σωτήριο έτος του 1994, εκτός από το 4-4-2 της Εθνικής στα γήπεδα της Αμερικής, συγκλόνισε παγκοσμίως ο θάνατος του Kurt Cobain. Έχω διασταυρώσει με συνομήλικους πως στο Γυμνάσιο/Λύκειο, είχαμε όλοι μία (ή και περισσότερες) μαλακισμένη συμμαθήτρια που εκείνη την ημέρα έβγαλε μία απίστευτη μιζέρια κι επιθετικότητα προς τους πάντες. Αντιμετώπιζε τους φίλους ή συμμαθητές της σαν να της είχαν σκοτώσει τη μάνα και τον πατέρα. Τσαντισμένη, δεν ήθελε να μιλήσει σε κανένα, κάπνιζε ότι φθηνά τσιγάρα είχε σουφρώσει, έτοιμη για τσαμπουκά με ύφος λιμενεργάτη.
Αυτό το κύμα απίστευτης μαλακίας των έφηβων κοριτσιών που ζήσαν την οδύνη στο χαμό του μορφονιού (αν κι απίστευτου μπίχλα) ιθύνοντα νου των Nirvana, θα ήταν ένας καλός λόγος για όλο το hate από τη metal κοινότητα προς τους Nirvana. Θα έβγαζε περισσότερο νόημα από όλες τις πίπες που έχουν ακουστεί κατά καιρούς. Η βραχεία δισκογραφία του συγκροτήματος περιέχει εκπληκτικό υλικό και το Nevermind δικαίως τοποθετείται σαν ένας από τους δίσκους που πρωτοστάτησε ένα ολόκληρο μουσικό ρεύμα. Κι ας είχε στο εξώφυλλο δολάρια κι ένα μπεμπεδάκι με τσουτσουνάκι (θα παίρνω όλο το βράδυ).
Η κριτική του Cobain προς τις στιλιστικές επιλογές που επικρατούσε στην Αμερικάνικη μεταλ σκηνή όπως και για την non-political correct (θα λέγαμε σήμερα) θεματολογία, είχε μία βάση αλλά επί της ουσίας klein mein. Πολλές metal μπάντες ποτέ δεν υιοθέτησαν την λογική "ντύνομαι καρνάβαλος" εκτός αυτό αν εξυπηρετούσε το stage show (πράγμα που ισχύει μέχρι και σήμερα). Ούτε περιμέναμε τον Cobain να τονίσει πως glam rock/metal μπάντες είχαν σεξιστικό, macho man κι ομοφοβικό (ενίοτε) περιεχόμενο, ενώ ο ενδυματολόγος τους εμπνέονταν από τα καταστήματα της Συγγρού.
Ούτε ο κοινωνικοπολιτικός στίχος των Nirvana θα μπορούσε να αποτελέσει casus belli (μπαντάρα, πρέπει να πάρω κάποιο CD τους). Από την πρώιμη εποχή της μεταλ μουσικής, υπάρχει άπειρο υλικό για προβληματισμό μέσα από στίχους της σκληρής μουσικής. Ακόμη και σήμερα μελετάω στίχους των Blind Guardian (που ο κάθε άσχετος νομίζει ότι μονίμως έπλεκαν το εγκώμιο για τις ιστορίες του Tolkien), με πολύ περισσότερη κοινωνικοπολιτική ουσία από κάτι progressive μπαντούλες της σειρά που φόρεσαν τις πουκαμίσες και νομίζουν πως έπιασαν τον παππά από τα αρχίδια.
Φυσικά υπάρχει κι η παγκόσμια επιτυχία, πωλήσεις, charts, συναυλίες και λοιπά. Σε αυτό δεν μπορώ να διαφωνήσω. Αλλά δεν μπορεί κανείς να διαφωνήσει πως η κάθε μπάντα ανταγωνίζεται στην αγορά τις υπόλοιπες. Αυτή η ρομαντική μαλακία περί brothers in arms και λοιπές metal brotherhood πίπες, είναι όμορφες (και προσωπικά τις γουστάρω), αλλά επί της ουσίας όταν πήγαινα στο δισκάδικο να αγοράσω ένα CD, θα αγόραζα το Manowar και τις λοιπές μπάντες θα τις άφηνα πίσω. Και την επόμενη φορά που θα επέστρεφα για αγορές, πάλι το Manowar θα αγόραζα για να συμπληρώσω δισκογραφία.
Όση ζημιά έκανε η παγκόσμια επιτυχία των Nirvana στον εκάστοτε μεταλομπουχέσα, παρόμοια ζημιά έκαναν κι ανερχόμενα συγκροτήματα στα 90s όπως Paradise Lost, Pantera, Sepultura, οι post Black Album Metallica ή ακόμη και το Painkiller των Priest. Και το Painkiller δεν το πιάνει κανείς στο στόμα του γιατί θα τον πάρει ο διάολος κι ολόκληρο το Hell Patrol και θα τον σηκώσει.
No comments:
Post a Comment