Οι Royal Hunt είναι μία μπάντα με τεράστια δισκογραφία άνω των 30 ετών. Δεν έχω ασχοληθεί ιδιαίτερα μαζί τους, πέρα από το απίστευτο Paradox το οποίο υπεραγαπώ. Κι όσο κι αν με κέρδισε το (ομολογουμένως) καλύτερο άλμπουμ τους, δεν τους "ακολούθησα" στους υπόλοιπους δίσκους. Είχα την πεποίθηση πως, ναι μεν θα απολάμβανα ποιοτικό power prog με νεοκλασικά στοιχεία, με μπόλικη όμως φλυαρία που θα αλλοίωνε τις ως τότε άριστες εντυπώσεις. Είχα διακρίνει, από το Paradox, την διάθεση της μπάντας να "ξεχειλώνει" τα κομμάτια, άνευ λόγου κι αιτίας. Στο Paradox δεν με πείραξε τόσο, μιας και πρόκειται για απίστευτη δισκάρα, αλλά δεν ήθελα το ρισκάρω με κάποιο από τα υπόλοιπα άλμπουμ τους.
Κι ανακοινώνουν διπλή concept κυκλοφορία με όνομα Dystopia και hype για κάτι πολύ δυνατό. Είχα προσπεράσει το Paradox II: Collision Course (πολύ κακώς και θα επανορθώσω), οπότε αυτή τη φορά θέλησα να τους δώσω την ευκαιρία που τους αξίζει.
Αρχικά το στιχουργικό concept έχει μπόλικο ψωμί. Το αριστούργημα δυστοπικής λογοτεχνίας του Ray Bradbury, Fahrenheit 451, δίνει ώθηση στους Δανούς μάστορες του power/prog να γράψουν καινούργια μουσική. Διπλό άλμπουμ διότι η ιστορία έχει μπόλικο ψωμί. Κι επειδή κάθε rock opera που σέβεται τον εαυτό της, θέλει διαφορετικές φωνές για τους χαρακτήρες που θα ενσαρκωθούν, η μπάντα κάλεσε καλλιτέχνες που έχουν φορέσει τη φανέλα των Royal Hunt στο παρελθόν. Η Alexandra Andersen με θητεία στο Cast in Stone, o original (21) τραγουδιστής της μπάντας Henrik Brockmann, ο (έχω φωνάρα) Mark Boals που κράτησε Royal Hunt μικρόφωνο στα Paradox II και X, o (έχω τραγουδήσει παντού) Mats Leven κι ο Kenny Lübcke πιστός στρατιώτης του συγκροτήματος. Αρκεί να γραφτεί και λίγη καλή μουσική και θα μιλάμε για τεράστιο άλμπουμ.
Στο τελευταίο κομμάτι είναι που χωλαίνει κάπως η υπόθεση. Μετά από 15 άλμπουμ, το να περιμένει κανείς να βγάλεις ένα διπλό άλμπουμ - ανυπέρβλητο έπος, είναι κάπως ουτοπικό (εκτός κι αν είσαι οι Pretty Maids). Στην καλύτερη, ένα αξιοπρεπές άλμπουμ που θα κερδίζει ακροάσεις με τον καιρό.
Σε αυτό το επίπεδο κινούνται τα δύο Dystopia. Με διάρκεια κοντά στις 2 ώρες, υπάρχει αρκετά καλή μουσική για να απολαύσει όποιος είναι φίλος του ήχου που έχουν αγκαλιάσει οι Royal Hunt εδώ και δεκαετίες. Με όλα τα θετικά κι αρνητικά που μπορεί να βρει ο καθένας. Τεράστια σε διάρκεια κομμάτια με επαναλαμβανόμενες μελωδίες που ξεδιπλώνονται αργά (με αναίσχυντο ξεχείλωμα σε κάποιες περιπτώσεις). Η αειθαλής φωνάρα του DC Cooper και νεοκλασσικά σολαρίσματα του Jonas Larsen δίνουν το παρών, σε συνθέσεις που κοιτούν το ένδοξο παρελθόν.
Η αλήθεια είναι πως τα δύο άλμπουμ ενθουσιάζουν αλλά ταυτόχρονα "κουράζουν". Αυτός ο συνδυασμός είναι δομικό στοιχείο των Royal Hunt, φάση love it or hate it. Εγώ γενικότερα είμαι love it και πρέπει να ταξιδέψω περισσότερο στη δισκογραφία τους.
No comments:
Post a Comment