Πόσο πάταγο έκανε το ντεμπούτο των Καναδών Riot City. Το Burn the Night έσκασε σαν βόμβα στην μεταλλική κοινότητα, επιτέλους η μπάντα που θα πάρει την ιερή σκυτάλη από τους Metal Gods, Judas Priest. Πόσο γαμάει η ζωή πάνω στη γη, αν εξαιρέσεις πολέμους, πείνα, αρρώστιες, κακοποίηση, εκμετάλλευση και τους απανταχού μαλάκες.
Εγώ είχα τις επιφυλάξεις μου, πάντα κρατώ μικρό καλάθι σε τέτοιες βαρύγδουπες δηλώσεις. Επίσης οι Judas Priest ζουν και βασιλεύουν κυκλοφορόντας τη μία δισκάρα πίσω από την άλλη.
Όταν όμως έπαιξε το CDάκι στο στερεοφωνικό, οι επιφυλάξεις μου πήγαν για βρούβες πριν ακόμη κλείσει το πρώτο λεπτό του Warrior of Time. Κιθάρες ατσάλι, ατμόσφαιρα μυσταγωγίας που μόνο ένας ιερέας του Ιούδα μπορεί να τελέσει κι η κραυγή του Cale Savy. Tα παλικάρια από το Κάλγκαρι ξεδίπλωσαν ένα heavy αριστούργημα.
Η μεταλ παράνοια συνεχίζεται με το Burn the Night, άξιο έπος να ονοματοδοτήσει τον δίσκο. Κι ας έχει μπόλικα σημεία early Helloween ξεπατικωτούρας, εμείς το ονομάζουμε απόδοση φόρου τιμής.
Αντικειμενικά κορυφαίο κομμάτι του άλμπουμ, το In the Dark. Περιέχει όλες τις Riot City αρετές κι αντιπροσωπεύει απόλυτα το όραμά τους. Με όμορφη ακουστική εισαγωγή, σαν αυτές που ανοίγουν όλα τα Priest αθάνατα έπη. Και μετά την εισαγωγή ο απόλυτος μεταλ όλεθρος, δώσε δισολιές, ρυθμό πολεμικής μηχανής, ρεφρενάρα, πουτάνα όλα.
Το Livin' Fast έχει πιο ροκ εν ρολ χαρακτήρα με τις απαραίτητες τσιρίδες εκεί που πρέπει, απαραίτητη προσθήκη σε ένα τέτοιο άλμπουμ.
Με τον τίτλο The Hunter είχα λίγο ξενερώσει. Ρε φίλε, έχουν βαφτίσει οι Iced Earth τραγούδι υπερέπος, The Hunter, δεν έχεις δικαίωμα χρήσης, παραβιάση πνευματικών δικαιωμάτων. Το αδίκημα παραγράφεται γιατί οι Riot City παραδίδουν σεμινάριο πως να γράψεις ένα σύγχρονο τραγούδι που θα σε στοιχειώσει για πάντα. Από την οπτική μου (ακουστική μου καλύτερα) πλευρά, εντοπίζω Iced Earth vibes σε αυτό το αριστούργημα. Αν ο Schaffer έγραφε τέτοια κομμάτια στην περίοδο του Owens, ποιο Stormrider, ποιoς Spawn, για ποιον Αρμαγεδδών θα μιλούσαμε σήμερα. Η φάση είναι πως οι κιθάρες των Savy kai Reimer ούτε καν πλησιάζουν τις δυνατότητες του Schaffer αλλά οι Καναδοί επιτυγχάνουν ουσιαστική αξιοποίηση των δυνατοτήτων τους.
Μετά την απίστευτη χαρά να αποκτήσει το Αις Ντερθικό The Hunter ένα δίδυμο αδερφάκι από τον Καναδά, έβγαλα τρελά γούστα με τους δυναμίτες Steel Rider και 329. Ο τίτλος του 329 με έβαλε σε σκέψεις, τι στον μπούτσο είναι αυτό το νούμερο. Από τους στίχους δεν πολυβγάζεις άκρη. Κάτι για νύχτες γράφουν που ο ήχος των κεραυνών και του ατσαλιού γκρεμίζουν τα πάντα. Generic μεταλ θεματολογία, που κολλάει το 329? Έπειτα από σοβαρό research ανακάλυψα πως το 329 ήταν το νούμερο της τρώγλης στην οποία η μπάντα πήρε σάρκα κι οστά (όταν δεν έχεις έμπνευση να γράψεις στίχους...)
Ο δίσκος κλείνει σωστά, όπως πρέπει, κραυγές απόγνωσης, βροχή, καμπάνες και spooky ατμόσφαιρα. Halloween at Midnight για να περατωθεί η εμπειρία με τη μοναδική ανατριχίλα που ένα σοβαρό τραγούδι της σκληρής μουσικής μπορεί να προκαλέσει.
Είναι οι Riot City είναι οι νέοι Judas Priest? Όχι και στα αρχίδια μας. Είναι μία μπαντάρα που έχει να δώσει πολλά. Δεν ψάχνει κανείς για αντικαταστάτες αλλά για καλλιτέχνες που θα παραλάβουν το παρελθόν και θα παραδώσουν μέλλον. Οι επιρροές που έχει το Burn the Night είναι πάμπολες, Priest, Helloween, Riot, Maiden, Jag Panzer, Helstar κι όποιος το ψάξει εξονυχιστικά θα βρει κι άλλες. Και λογικό είναι, δεν υπάρχει παρθενογένεση. Υπάρχει όμως η συλλογή εμπειρίας, γνώσης κι έμπνευσης που με την επίτευξη του ποιοτικού άλματος παράγει νέα κλασσικά αριστουργήματα. Οι Riot City βαδίζουν σε αυτές τις ράγες και το μέλλον είναι γαμάτο.
No comments:
Post a Comment